Jan-Bart Abcouwer had het met wit lang niet gemakkelijk tegen Mirko Lukács. Mirko kreeg twee stukken voor een toren en een paar pionnen. Maar Jan-Bart had wel een lastig initiatief over de h-lijn. Toen zijn aanval een beetje leek dood te bloeden kon de koning van zwart ontsnappen naar de damevleugel. In deze fase moet Mirko het niet optimaal gespeeld hebben. Tijdnood en een paar mindere zetten veranderden zijn – materieel gezien gelijke stelling – in een ruïne.
Martin Oudejans schoof in een Spaans-achtige partij tegen Henk van der Eng met d4-d5 de stelling dicht. Zo verdween de spanning een beetje uit de partij en ging het verder om strategische velden. Wit (Martin) kreeg een mooi paard op f5 en uiteindelijk draaide het om de zwakte van het veld e5 van zwart. Spannende (vrienden)strijd, die uiteindelijk voor Henk verloren ging.
Pim Hoff kwam – voor het oog – met zwart een beetje gekreukeld uit de Hollandse opening tegen Dirk-Willem Swart. Maar na wat stukkenruil bleef wit met een naar gat op d4 (en een zwakke pion op d3) zitten. De strijd leek gestreden, maar Dirk-Willem gaf geen krimp en bleef de beste zetten doen. Pim verknalde het; in een paardeindspel was hij niet opgewassen tegen het surplus aan witte pionnen die allemaal razendsnel opstoomden.
Henk Arends verloor met wit in de opening een pionnetje tegen Tom Broekhuizen. De compensatie bestond uit een actief loperpaar en betere coördinatie van zijn stukken. Tom bood echter stug tegenspel en bereikte een eindspel van paard tegen loper, nog steeds met een pion meer. Volgens Henk had hij dat zeker remise kunnen houden, maar het ongebruikelijke “jeugdtempo” brak hem op. Te weinig tijd om de remiseweg te vinden.
Ab de Jonge verwisselde met wit een zet. Het verkeerde paard ging naar g5. Tot dan toe hadden Wim de Boer en hij in een razend ingewikkelde stand (allemaal theorie, volgens beide spelers) nauwelijks na hoeven denken. Het foute paard naar g5, dat scheelde een slok op een borrel (die Ab aan de bar dan maar tot zich nam om de nederlaag te verwerken…)
Arnold Rijksen speelde vandaag veel te snel tegen de veel meer geroutineerde Ben v.d. Bergh. Ben had zwart en brak de koningsveste van de lang gerokeerde monarch over de a-lijn open. Toren + dame drongen de stelling binnen, zodat er snel gesnelschaakt kon worden.
Huib Middelhoven speelde de opening met zwart voor zijn doen frivool: Siciliaans met verwisselde kleuren, dus met een tempo meer voor Cor. De witspeler maakte er een Italiaansachtige partij van waarin wit voortdurend het initiatief had, ondanks dat hij Ke1-f1 had gespeeld op Lb4+. In tijdnood van Cor leek het nog even spannend te worden, maar hij had volgens Huib “stellingsgeluk”, zodat een zwarte alles-of-niets-poging nog net tot mislukken gedoemd bleek.
Geen remises, deze spannende ronde, maar felle strijd.