De eerste partij die klaar was, was het vriendenduel Edwin - Yuri: ½-½, na voor beide spelers correct openingspel (Yuri speelde zijn lievelingsdraak; zal niet voor een verrassing bij Edwin gezorgd hebben).
Adam Tambach kreeg slechts één toren voor drie lichte stukken tegen Jacob Wiersma, en dat was te veel van het goede, of beter gezegd, te weinig van het goede. Jacob won gemakkelijk.
Op de andere borden was veel meer - en langdurige - strijd, de meeste partijen werden pas in de tijdnoodfase beslist. Maar in deze fase van de strijd overheerste de vredelievendheid. Na hectische partijen eindigden Machiel Moes tegen Henk Arends (met een mooie koningsaanval van Henk tegen de opengereten koningsvleugel van Machiel (daar had meer in gezeten!) in remise. Dat gold ook voor Ap de Jongen tegen Joris Moes. Lang tegen kort rokeren zorgde voor een spannende strijd van het ene loperpaar tegen het andere loperpaar. Tja, met remise als gevolg, maar na harde strijd in een eindspel waarin Joris aanvankelijk een pionnetje voorstond, maar Ap stug actief (met de koning) verdedige.
Bij Dirk-Willem Swart tegen Frans Rappange beschikt eerstgenoemde over een gevaarlijke vrijpion in het eindspel. Maar in tijdnood moet er heel wat gebeurd zijn. De beoordeling van de eindstelling was moeilijk; stond Frans nu gewonnen of niet? (Publicatie van analyses in het clubblad kan in dezen wonderen verrichten!).
Cor van Dongen en Jan-Bart Abcouwer investeerden veel tijd in een onconventionele opening. Cor leek goed te staan, maar verloor langzaam de grip op het spel. JB wikkelde keurig af naar een dameeindspel waarin Cor de uiterst smalle weg naar remise (als die er al was) niet wist te vinden.
Robert Boes, Arton de Boer, Jaron Rosegg, Sjaak Veth, Arnold Rijksen, Peter Bosmans, Mels van der Water en Nils Gundlach, ons vierde - jongehonden - achttal verdedigde in Castricum de eer.