Manuel Bosboom was de beer tegen wie gevluggerd kon worden, 5 tegen 2 minuten. Met dit tempo was Manuel duidelijk te sterk, hij leed twee nederlagen en speelde eenmaal remise. Zelf speelde ik ook een potje tegen hem, beleefd als hij is, begon hij met: "Dit kan nog weleens lastig worden". Maar kansloos ging ik er af.
Er liep een presentator (Jos Hendriks) rond met microfoon en Lex Jongsma hield in een aparte zaal een verhaal. Edwin en ik gingen daar ook even heen, het zou een verhaaltje van een kwartier worden maar mijn vermoeden dat dit weleens iets langer kon gaan worden werd bewaarheid. Wat is die man een kletsmajoor, maar met aanstekelijke humor. In drie kwartier verhaalde hij over twee volslagen onbekende schakers maar het bood hem vooral gelegenheid om over zijn diensttijd te vertellen. Jongsma is de verhalenverteller bij uitstek, het schaakbord dat er hing werd niet aangeraakt.
Er was ook de mogelijkheid om andere schaakvormen uit te proberen. Zo speelde ik in een rondje tegen verschillende mensen. Iemand vroeg mij voor hem in te vallen en toen het klaar was wist ik nog niet tegen wie ik gespeeld had. Daarna speelde ik tegen Edwin op drie borden tegelijk partijtjes met tien minuten bedenktijd. Bijna steeds liepen mijn drie klokken tegelijk, hij was duidelijk veel sneller en behendiger. Edwin won overduidelijk met 3-0.
Het leukste spel dat er is vind ik doorgeefschaak en dat komt mede door het sociale aspect. Praten mag en dat maakt het mede zo leuk. Alex Albrecht (Straffe Hendrik) wist ik te porren voor een potje, met Edwin en mij maakte dat drie. Voor een vierde man moest ik lobbyen, dat lukte wel maar steeds moest de gevraagde het spel uitgelegd worden. Alex zat naast mij dus Edwin kreeg steeds de nieuweling als partner. En natuurlijk verloor de goede man kansloos en droop dan af waarna Edwin weer een andere beginner naast zich kreeg. Edwin begon al te zuchten als de niewe man om de spelregels vroeg.
Het was daarnaast een heel sociaal gebeuren. Er werd voortdurend handen geschud en vriendelijk gelachen. Het waren vooral toernooispelers en clubbestuurders die er waren. Het NHSB-bestuur had ook gehoopt op de komst van leden die anders nooit een toernooi bezoeken maar dat leek me niet gelukt. Het was echt een dag voor iemand als Martin, met iedereen handen schudden en kletsen. Aan mij was het ook goed besteed.
Zo kwam ik Henk Breeuwsma tegen, de oud-voorzitter van het NHSB-bestuur. De goede man kwam op mij af en wist mijn naam, wat ik toch opvallend vond want we hadden elkaar nog nooit gesproken. Na een vriendelijk praatje leek het me een mooi moment om een oude zaak op te ratelen. Ooit, toen ik nog voor de Typhoon schreef, had hij een boze brief naar de krant gestuurd. Hij was ontevreden over een stuk van mij. De toenmalige chef sport, Han Lieshout, belde mij toen op en nam de brief met me door. Daar is het toen bij gebleven. Met Breeuwsma heb ik het er nooit meer over gehad, tot gisteren. Van de kwestie stond hem heel in de verte iets bij. Maar waar het nou over ging wisten we beide niet meer. Tot ik weg reed, toen wist ik het weer. Het stuk ging over het 50-jarig jubileum van de NHSB, over dat feestje was ik kritisch geweest. Toch grappig. Inmiddels zie ik hoe makkelijk het is om ergens kritiek op te hebben. Dat had nu weer gekund want deze dag was een dure grap maar dit keer heb ik er van genoten, het zal de leeftijd wel zijn. Toch een aardige man, die Breeuwsma.
Daarna was het weer tijd om te doorgeven. Edwin was inmiddels naar huis, met Alex ging ik op zoek naar liefhebbers. Ik vond Piet van Wonderen van Castricum. een van de aardigste schakers van Noord-Holland. Zo'n 25 jaar geleden speelden wij een partij in de externe tegen elkaar. De man ging na afloop zo soepel met zijn verlies en vriendelijk met zijn tegenstander om, dat het me altijd is bijgebleven. Sindsdien groeten we elkaar altijd hartelijk.
Na afloop kregen de clubs speldjes mee voor de leden die al 30 jaar lid zijn van de NHSB, daarnaast lag er voor elk lid een jubileumboek klaar. Grote man hierachter was opnieuw Gerard van der Graaf, wat die man allemaal voor het Noordhollandse schaak doet is fenomenaal. En daarnaast is het zo'n aardige man, alleen voor hem is het schrijven van dit stukje al de moeite waard.