• Nieuws
• Rating
• Clubblad
• Leden
• Foto's
• Informatie
• Gastenboek
• Kalender


Interne:
• Stand
• Zoeken
• Statistieken
• Clubkampioen
• Reglement


Externe:
• Overzicht
• Topscoorders


Sponsors:
• Sponsorkliks
• Schaakpret
• Op den Velde
• MKB Accountancy B.V.


Leden:
• Inloggen

8
7
6
5
4
3
2
1
	a	b	c	d	e	f	g	h

Sinds 11 oktober 2003 staat grootmeester Ruslan Ponomariov wereldwijd geboekstaafd als het voornaamste slachtoffer van ‘reglementair ingrijpen’. Een waarschuwing in kapitalen.

Tijdens een partij in het kader van het Europese kampioenschap voor clubteams ging onverwachts zijn mobiel af. Een kennis feliciteerde de toenmalige wereldkampioen met zijn verjaardag en wenste hem verder nog een prettige dag toe. Einde partij dus. Op een dergelijk moment weet je wie je echte vrienden zijn en dat is ook wat waard. Tegenstander Agrest speelde trouwens de klassieke rol van ‘matennaaier’, door even opzichtig te protesteren als de voetballer die het “vragen om een kaart teken” maakt. De Zweedse grootmeester had dat kunnen nalaten, want de regels zijn duidelijk, waarbij we het riekende“Toren arrest”maar gemakshalve vergeten.
Het precedent in Wijk aan Zee wordt gevormd door de locale favoriet GM Harmen Jonkman, die enkele jaren geleden ook niet op clementie mocht rekenen.

Het afgaan van een mobiel ontlokt altijd veel hilariteit en leedvermaak. Ik let dan bij voorkeur op de rol van de arbiter. Balancerend op de tenen, nek ver uitgerekt, het hoofd langzaam van links naar rechts bewegend, om op basis van de gesignaleerde geluidsgolven nauwkeurig het Plaats Delict te bepalen. Dat is zeker in een grote zaal als de Moriaan niet gemakkelijk. Dan zet de arbiter zich energiek in beweging. Als de boosdoener een toeschouwer is wordt de overtreding bestraft met het opleggen van een boete van € 10,00, die is bestemd voor het Rode Kruis ziekenhuis in Beverwijk. Maar oplettendheid is geboden als de rust is verstoord door een schaker. De arbiter zal een streng vonnis moeten wijzen en daarvan is niet iedereen gediend. Niet zelden vallen er in deze gespannen situatie rake klappen. De arbiter worstelt zich met vanzelfsprekend gezag door de menigte en houdt abrupt stil bij de ongelukkige. Die is intussen rood aangelopen en houdt het apparaat vast alsof het een kokend hete kroket is. Je ziet de autoriteit enkele controle vragen afvuren, in de trant van “Is dit uw jas? “, “Herkent u deze telefoon als de uwe?” Ook hier mag vooral niet te lichtzinnig over worden gedacht; alle vragen en opmerkingen moeten relevant zijn. Een voetbalscheidsrechter vertelde me ooit een mooi verhaal. Hij stuurde een speler van het veld met de opmerking “U kunt nu gaan douchen”. Vijf minuten later meldde die zich weer bij de zijlijn met natte haren. “Scheids, ik heb gedoucht hoor, mag ik nu weer het veld in?”. Er zat niets anders op dan dit verzoek te honoreren. Een andere les is dat je als leidsman nooit ruimte voor discussie en uitvluchten moet geven. Ooit schold ik als speler van het legendarische Zilvermeeuwen 9 de scheidsrechter uit voor “Klootzak!”. Terecht of niet, ik nam daarmee het risico weggezonden te worden. “Mag ik weten tegen wie u het had?” vroeg hij me.”Ik doelde hiermee op uw grensrechter, mijnheer” antwoordde ik beleefd. “Oh, dan is het goed”.
Terug naar de schaakarena. De boosdoener heeft op dit moment al zijn vertrouwen in de techniek verloren, en stamelt wat onverstaanbare woorden. Hij werpt zijn mobiel verwijtende blikken toe en heeft voorlopig een pesthekel aan Japanners. Mokkend verlaat hij de speelzaal.

Woensdag keerde Gerard van den Bergh terug bij zijn bord. Hij had zojuist twee drankjes gehaald en verbaasde zich over de toeloop. Het bleek dat tijdens zijn afwezigheid, vlak nadat de partij was gestart, de mobiel in zijn jaszak was overgegaan. Gerard: ”Toen ik de speelzaal binnenkwam heb ik zonder te kijken het verkeerde knopje van mijn mobiel ingedrukt. Ik dacht het ding hiermee uit te zetten, maar vergiste me”. Zijn tegenstander wilde graag doorspelen, schreef hij op de forum pagina van Utrecht Schaak.nl. De scheidsrechter liet zich hierdoor niet vermurwen en deelde een nul uit. Gerard toetste het nummer op de display in. Hij kreeg een blije dochter aan de lijn die meldde dat zij het was die zojuist had gebeld. Om te vertellen dat ze een leuke baan had gevonden. En dan: “Voor ik het vergeet, hoe gaat het met schaken?”.

Afscheid nemen is een beetje sterven en dat geldt zeker voor het evenement in Wijk aan Zee. Als de erwtensoepgeur langzaam is verdwenen, werpt het einde van het toernooi je voor even in een diep, zwart, gat. Morgen zou je de tienkamp willen overspelen en op verschrikkelijke wijze wraak nemen. Ik beeld mij in dat ik met een iets gewijzigd openingsrepertoire minstens 3 punten meer had kunnen scoren.

Is dat waar of gewoon lariekoek? Het is alvast een geëigende manier om het leed te verdringen. Maar de morning after zal ik moederziel alleen bij een bushalte de pijn staan te verbijten. De arbeid roept. Repeteer daar nog wat antwoorden op voorspelbare vragen van collega’s. Zal benadrukken dat ik beter heb gescoord dan op basis van mijn rating verwacht mocht worden en het dus goed heb gedaan. Men zal mij complimenteren met het uitstekende resultaat en overgaan tot de orde van de dag. Mijn laatste zet van het toernooi was Tg1, tevens de enige remisemaker. Peter Roggeveen vroeg mij hoe vaak ik in Wijk aan Zee van de partij ben geweest. Ik zou het echt niet weten. Overmorgen ben ik Tg1 vergeten, net zoals de meeste partijen volledig in dikke mist zijn opgegaan. Wellicht was dit een van mijn slechtste Hoogovens / Corus prestaties. Gedeeld laatste met vader Piket is dramatisch voor het moment. Dan roep je een paar keer “Ik kan er helemaal niets van”, “Nu stop ik echt met schaken” of “Ik ben niet in vorm” en “Was ik maar dood” (Vrij naar de dichterlijke Gallie) en begin weer monter aan het volgende avontuur. Of zoals Peter zei: “Dat heb ik je nu al zo vaak horen roepen. Straks ren je weer als eerste met je kaartje naar de brievenbus!”

Zaterdagavond zaten Carmen en ik in een Italiaans restaurant in Wijk aan Zee, toen het team Aronian binnenkwam. De gedeelde winnaar van de grootmeestergroep wilde dolgraag poseren voor onze site! Hij stond op van zijn tafel, wandelde naar het midden van de volle zaal en ging er eens even goed voor staan. In die paar minuten sprak de Armeniër de nodige vriendelijke woorden en wekte hij enorm veel sympathie op. Ik geef het toe, Carmen en ik zijn niet vies van een klein beetje heldenverering, waarom ook, en dan vinden de grote jongens van de 64 velden het ook niet verkeerd. Zie ook hoe Ljubomir Ljubojevic, winnaar van de veteranen, Vishy Anand en team Bulgaria, zich maar al te graag voor Jespers site laten vereeuwigen. We sluiten de verslaggeving in stijl af: Met een lachende winnaar, die net als alle clubgenoten, heeft genoten van het fantastische traditie - toernooi in Wijk aan Zee. Tot volgend jaar, dan is de 71 ste editie en wordt het mijn toernooi!