• Nieuws
• Rating
• Clubblad
• Leden
• Foto's
• Informatie
• Gastenboek
• Kalender


Interne:
• Stand
• Zoeken
• Statistieken
• Clubkampioen
• Reglement


Externe:
• Overzicht
• Topscoorders


Sponsors:
• Sponsorkliks
• Schaakpret
• Op den Velde
• MKB Accountancy B.V.


Leden:
• Inloggen

Van het huzarenstukje van Jan Bart was ik zelf geen getuige, in mineur op weg naar huis met twee porties afhaal Chinees in de fietstas. Enkele uren eerder had ik mij geschaard in het even twijfelachtige als illustere rijtje Larsen – Taimanov: 0 uit 6, extern en intern. Mijn “partij” schreeuwt om een intensief neurologisch onderzoek in het plaatselijke Medisch Centrum. Een orthodox damegambiet uit 1865 citeren gaat nog net, maar het korte termijn geheugen leent zich niet langer voor het opslaan van actuele ontwikkelingen. Aan medeleven geen gebrek. Tegenstander Otto Rubingh sprak troostende woorden, iedereen kent immers wel een periode dat alles spaak loopt, teamleider Eric Bark honoreerde mijn claim op overplaatsing naar het vijfde team (nog) niet, en de medespelers verklaarden zich in een gezamenlijke, na afloop, uitgegeven verklaring volledig “solidair”met hun gevallen kopman. Bij monde van René Hennipman werd het gerucht, dat ik niet langer “goed in de groep zou liggen” in verband met enkele aanvaringen op de forum club- site en mijn medewerking aan de beruchte open brief tot de ledenvergadering in verband met de “teloorgang van onze interne”, naar het Rijk der Fabelen verwezen.

Het tweede team van ZSC Saende maakte in nagenoeg dezelfde samenstelling ooit furore in de tweede klasse KNSB en is allesbehalve een promovendus met de armetierige intentie van lijfsbehoud sec. Hoewel de derde klasse best lekker “zit”, durven wij voorzichtig naar boven te kijken, daar waar van de meeste spelers de KNSB roots liggen.

Tijdens de ‘zwarte periode’ degradeerde het team vanuit de tweede klasse KNSB rechtstreeks terug naar de eerst klasse onderbond. Maar nadat de gifbeker eindelijk was leeg gedronken ontstond een nieuw elan. Mijzelf uitgezonderd valt alles momenteel op de goede plaats en blijkt de mentale weerbaarheid gestegen. De tijd dat spelers in betere stellingen gemakzuchtig remise aanboden ligt definitief achter ons en tegenvallers laten de boel niet langer aanbranden.

Op weg naar onze thuishaven haalde ik een hard hollende Edwin Woudt in, die van de nood een deugd maakte en met de kapotte fiets op de schouders, een laatste conditietest had ingelast. Dat kopman Bark een half uur op de klok verspeelde vanwege een gecompliceerde postbezorging werd slechts voor kennisgeving aangenomen.

Tegenstander Het Witte Paard uit Haarlem werd door ons, op voorhand, uiterst serieus genomen. Als we de elo - statistieken mogen geloven, en waarom ook niet, is het de grote titelkandidaat in onze afdeling. Op ieder bord scoorde de opponent zaterdag zelfs hoger. Maar wij hadden wel een titelhouder in de gelederen…De opstelling uit de tweede ronde tegen ‘Euwe’ werd ruw omgegooid en heilige huisjes niet gespaard. Grootste slachtoffer van de sanering was Cor van Dongen, die er zelf niets van begreep. In de eerste ronde had hij gewonnen aan bord 1. Dat werd ‘gehonoreerd’ met een daling naar bord 3 in de tweede wedstrijd, waarin de meervoudige Noord – Hollandse - en clubkampioen van zowel HWP als ZSC Saende ook het volle punt scoorde. Dat kwam hem te staan op de degradatie naar bord 5, een bord lager dan ik (van bord 1 gedaald naar 4). “Logisch” zou J.C. stellig beweren. Het lijkt waarschijnlijk dat “Evgeny” met zijn gegoochel aan de hogere borden gokte op de inbreng van twee fanatieke en energieke jonge honden, de voormalige patat - generatiegenoten Woudt en Eijk. Zelf nam hij bescheiden plaats aan het topbord. Hoe dan ook, en cliché of niet, de winnaar heeft altijd gelijk en de ware topcoach is altijd onbegrepen.

De wedstrijd leek voor ons op een fiasco uit te draaien. Mijn opening mislukte volledig en na ongeveer twintig zetten gaf ik met een rode kop van schaamte op, toen stukverlies een einde aan al het lijden maakte. Erger was dat je aan de stelling kon zien dat de witspeler absoluut niets van schaken begrijpt en daarom maaide ik maar gauw al het bewijsmateriaal omver. Enkele minuten later zag Eric zijn aanvankelijk solide Tsjechische Benoni aan gort gespeeld. Een fikse afstraffing lag op de loer, en nergens zag ik een bres in de Haarlemse stellingen. Maar dan, plotseling, een teken van hoop. Edwin verschalkte zijn tegenstander in een partij die voor de toeschouwers nauwelijks te vatten was, scherp en onoverzichtelijk. Twee seizoenen geen enkele winstpartij en nu twee achter elkaar en met nog zes partijen op de kalender! Dat het Edwin op toeren geraakt is nu wel duidelijk, maar waarmee kan dit eindigen? De remise van Yuri, kort hierop, schatte ik in als lekker meegenomen; het was kiepen of verzuipen op de damevleugel in een typische Engelse hoofdvariant, waarbij de witte lopers heersten over de witte en zwarte diagonalen richting a8 en a7. In het duel tussen beide Eiken (De tegenstander van Yuri gaf vlak voor de partij nog even een opfriscursus Frans voor beginners. Zijn achternaam, Duchêne, betekent in onze taal niets minder dan Eik), bleek onze boom echter wel degelijk bestand tegen de zwaarste stormen: remise en de bevestiging dat Yuri met een uitstekend seizoen bezig is. Hij kent de systemen die hij speelt tot in de kleinste finesses, de oogst van een harde tucht.

Hierdoor werd de broodnodige analyse ruimte gecreëerd, omdat de daartoe bestemde zaal in beslag is genomen door enkele biljarttafels. Een ongelukkige situatie en begrijpelijk dat op de site van HWP Haarlem, verwend als bespeler van de mooiste clubzaal in Nederland, hierover enige kritische noten zijn gekraakt. Ik hoop dat het mogelijk is een oplossing te vinden want de situatie van zaterdag is KNSB niveau onwaardig.

Juist als je dan denkt dat het met een achterstand van 2 ½ - 1 ½ nog iets mogelijk is, komt de volgende tik. Jesper de Boer had met subtiel spel een zogenoemd “klein maar duurzaam” voordeel bereikt. Onze veel geprezen webmaster ging, in tegenspraak tot zijn onbesproken en ingetogen karakter, te snel tot actie over en blunderde in een stelling die ik op dat moment als remise taxeerde. Een schaak op de laatste rij kostte een vol stuk. Op dat moment zal het management van de Haarlemmers het moment hebben verwenst dat hun speler het remise aanbod van Cor eerder had afgeslagen; een even opmerkelijk als slechte inschatting want tegen de Wagneriaan moet iedere derde – klasse speler aan bord 5 tevreden zijn met remise, wat in die stelling zeker gold. In wederzijdse tijdnood stond er op Cor, ooit tweede in het snelschaakkampioenschap van Nederland, geen maat. En dat gold ook voor de Meesterlijke slotakte. CM Hennipman verrichte wonderen in een dubbel toren eindspel, eindigend met een verwoestende dubbele aanval op pion g7: 3 ½ - 3 ½. En plotseling waren dan alle ogen gevestigd op Frank “Jari”Tijdeman. Hij speelt met het vorderen der jaren verstandiger en lijkt de tijdperikelen uit zijn spel te bannen, wat de kwaliteit zeker ten goede komt. Tegen zijn ervaren tegenstander kwam hij slecht uit de opening, zijn stelling was vreselijk gedrongen en droeg zoals Tarrasch dat omschreef “de kiem van verlies in zich”. Frank liet zich echter niet provoceren tot een wanhoopsactie, hield geduldig de gelederen gesloten tot zijn tegenstander niet langer de weelde aan mogelijkheden kon dragen en verkeerde keuzes maakte. Abrupt ging het initiatief over op Frank the Man, die de partij en wedstrijd besliste met een paar formidabele zetten die de inleiding vormden voor de eerste explosie van vreugde.

Drie wedstrijden en zes punten, gezamenlijk aan de leiding met de Waagtoren. Voor het ‘Corus’ reces spelen we nog een wedstrijd, in Nijmegen tegen SMB. Ik was er vorig jaar, bij het verregende concert van The Stones in De Goffert. Een heerlijke stad die ons, met ikzelf aan 7 en Cor aan 8, zeker zal inspireren tot een succesvol vervolg. Edwin zoekt nog een maatje die met hem mee wil rennen.