Ik begon afgelopen vrijdag ronduit beroerd met een nederlaag tegen een tegenstander van net 1700. Dat had ik me als nummer 10 geklasseerde van de B-groep (tot 2000 Elo) uiteraard heel anders voorgesteld.
En het ergste was, dat de nederlaag ook nog eens volkomen verdient was! In mijn geliefde 3.(!) c3 variant van het siciliaans wachtte ik 1 zetje te lang met de opstoot met d4 en counterde mijn tegenstander met d5. Een matige stelling werd van kwaad tot erger. Ik wachtte tevergeefs op een miskleuntje van mijn tegenstander, maar werd uiteindelijk gedecideerd weggezet. “Die gaat het nog ver schoppen dit toernooi”, dacht ik. Zondagavond, vlak voor de prijsuitreiking komt de beste man naar me toe en verzucht met veel pathos (hij was van italiaanse of griekse afkomst) dat het z’n allerslechtste toernooi in jaren was geweest; na mij had hij 5 keer op rij verloren! Het is maar goed dat ik dat pas na afloop van het toernooi hoorde, want zo’n mededeling is zeer slecht voor het zelfvertrouwen.
Maar goed, het toernooi was na de vrijdagavond nog jong, ik ben in de kracht van mijn (schaak-)leven , dus vol goede moed ging ik zaterdag weer richting Haarlem. Ik reed samen met Jaron en dat had onvermoede (en ongetwijfeld onbedoelde) therapeutische uitwerkingen. Onze voorzitter had namelijk eveneens zijn eerste partij verloren en na zijn aanvankelijke “ik wil er niet over praten, zo vre-se-lijk slecht was het” vonden we uiteindelijk toch samen weer de juiste spirit voor de traditioneel altijd zware zaterdag.
En die zaterdag liep inderdaad erg gesmeerd. Natuurlijk is voor het winnen van een toernooi (ook) een zekere hoeveelheid geluk nodig. Een tegenstander die een veelbelovende stelling in no-time om wist te toveren in een ruïne was zo’n meevaller en van een paard dat ik losliet in de daaropvolgende partij dacht ik onmiddellijk daarna dat het met 2 pionzetten verloren zou gaan. Dat dacht mijn tegenstander ongetwijfeld ook, maar uiteindelijk zat er nog een mazzeltje in de stelling en wist ik de complicaties in mijn voordeel te beslechten. 3 uit 3 op de zaterdag derhalve, ik lag weer op koers!
Het duurde die nacht even voor mijn schakershoofd weer tot rust kwam, tot diep in de nacht ‘zag’ ik vele offerwendingen en allerlei winnende zetten voor mijn tegenstanders, etc, etc. Het een nog prachtiger dan de andere. Vreselijk.
En toen werd het vanzelf zondag. Het toernooi lag weer open. Ik zag op de site dat ik gedeeld 4e stond en dat ik de verloren elopuntjes van de eerste partij weer gecompenseerd had, kortom alles was weer mogelijk!
Een tegenstander van 1840 die zich - weliswaar in een wat lastige positie met nog weinig tijd - midden op het bord mat liet zetten was op de zondagochtend een zeer welkome meevaller. Plotseling verkeerde ik in de omstandigheden dat ik het toernooi zou kunnen winnen!
Snel naar het thuisfront gebeld. Daar werd gesteld dat ik er die middag gewoon voor moest gaan (ik meende op de achtergrond zelfs iets als ‘dood’ en ‘gladiolen’ te horen). Jaron en Peter Bosmans hielden zich desgevraagd wijselijk op de vlakte, maar ik wist genoeg.
Maar ja, hoe doe je dat, ‘gewoon’ voor de winst gaan als je voor het eerst van je leven een toernooi kunt winnen?
Gelukkig hielp mijn tegenstander mij bij het vinden van de juiste spirit. Na een correct offer van hem was er geen weg meer terug. Ik dacht dat ik zou gaan verliezen en dat maakt het makkelijker om een gokje te wagen. Na 1 of 2 wat afwachtende zetjes van zijn kant, wist ik wat ongemakkelijke ogende dreiginkjes te creëren. Hij raakte in tijdsdruk het overzicht kwijt en na enkele blufzetten van mij (Fritz maakte er korte metten mee) overzag hij stukverlies en gaf hij gedesillusioneerd op!
Met de met één speler gedeelde toernooiwinst (score 5 uit 6), een tpr van 2001 en 20 elopuntjes rijker reed ik zondagavond gelukzalig vrouw en kinderen weer tegemoet!
(redactie: de volledige eindstand is via http://www.hwphaarlem.nl/nova-groepb te benaderen, klik op rankings 6)