“Schrijf je een verslag voor de site?” Verwachtingsvol kijkt de voorzitter me aan. Ik snap dat wel, zo’n hoopvolle blik, na de overwinning die Jaron behaalde op een van de toppers. Dat wil je natuurlijk in geuren & kleuren gepubliceerd zien. Ik sputter nog even tegen dat ik deze avond niet goed op de andere borden heb gelet, maar ach, misschien net voldoende voor een oppervlakkig verslagje.
Oké, laten we dan maar beginnen met die winstpartij van Jaron Rosegg op André Breedveld. Ik herken de malaise van mijn cursuspartner: juist in tijden dat je veel aan de schaakstudie doet (André heeft op inmiddels al duizenden woorden aan het papier toevertrouwd voor de cursus die dinsdagavond van start gaat, goed voor zo’n 50 pagina’s wetenswaardigheden, partijen en opgaven over zijn idool Siegbert Tarrasch), willen de eigen verrichtingen op de 64 velden wel eens vies tegenvallen. Nu zou zijn openingskeuze van vanavond, een egelopstelling, door Oom Siegbert ook zeker niet met de schoonheidsprijs zijn beloond. Een dergelijke opzet vereist millimeterwerk en geduld in de kleine ruimte, en zeker niet het opengooien van de stelling, in een zelfdestructieve poging de tot op heden magere score gehaast een beter aanzien te doen geven. Dat heet: de kat op het spek binden.
Ook Edwin Woudt lijkt de veiligheid uit het oog te verliezen. Maakt het vaderschap hem onbezonnen? In ieder geval wordt ook hier, tegen Robert Boes, een stelregel van de oude meesters met voeten getreden. ‘Sla nooit een pion op b2, ook al is het goed.’ En zoiets moet je dus zeker niet doen, als ’t niet goed is. Kortom, dameverlies.
Frank Tijdeman en René Hennipman spelen ‘een correcte remise’, zoals ze het zelf na afloop betitelen. Ik zelf speel liever incorrecte remises, veel leuker, maar dat terzijde. In ieder geval is er sprake van strijd, iets dat niet gezegd kan worden van de puntendeling die Yuri Eijk en Hein Middelhoven na 4½ zet met elkaar overeenkomen. Wederzijds ontzag? Angst om te verliezen? Een vriendenremise? Dat laatste is natuurlijk onzin: juist mensen waar je het goed mee kunt vinden, dien je achter het bord tot op het bot toe te bestrijden. Ongeveer net zoveel tijd hadden Gerard Smit en Ab de Jonge nodig voor hun partij. Het familieschaak op e7 leverde eerstgenoemde damewinst op, waarna het snel tijd was voor Ab om de teleurstelling weg te spelen op het groene laken. Een foute keuze! Nee, versta me goed, biljarten is best leuk (ik las toevallig dat Cor Roet ook redelijk furore begint te maken bij deze sport), maar ’t betekent wel dat je, in plaats van nog juist droog naar huis te fietsen, ’s avonds laat door een hevig noodweer huiswaarts mag keren.
Donkere wolken ook boven het zwarte kamp bij de leuke partij tussen Henk Arends en Sjaak Veth. Zo op het oog (zeker voor de nonchalant langs wandelende kiebitzer) stond Henk positioneel compleet gewonnen, maar het belaagde bastion van Sjaak gaf geen krimp. Niet te beroerd voor zetten als Pa8 en Pe8, hield Sjaak de partij keurig binnen de remisemarge.
Dat lukte Iris van der Lugt niet tegen Gerard van den Bergh. Iris kwam prima uit de opening, snoepte tijdelijk een pionnetje mee, dat Gerard via actief torenspel weer terugwon. Zes pionnen plus paard tegen zes pionnen plus paard, was het bloedeloze gevolg. Zou je denken. In dit soort stellingen geeft de ervaring, zoals zo vaak, de doorslag, zeker nadat Iris wat frivool met haar kostbare kleinoden, de pionnetjes, omspringt. Ervaring: iets wat ook gezegd kan worden in het duel tussen Dirk-Willem Swart en Peter Bosmans. Zwart brengt in een Scandinavische opzet de dame vroeg in het spel, en dat levert DWS een gemakkelijke ontwikkelingsvoorsprong op, netjes uitgebouwd tot kwaliteitswinst. Een gemakkelijke zege.
Iedere keer weer verbaas ik me erover hoe gedegen Carmen de opening opzet. Zonde dan, dat ze die concentratie niet kan vasthouden, zoals vandaag tegen Wim Punt. Zo kan het echtpaar Breedschut, vlak voordat de ergste wolkbreuken de straten blank zetten, met een minimale score de terugreis aanvangen.
Machiel Moes en Pim Hoff zijn als laatste bezig. Pim gaat langs afgronden, maar omzeilt nog net het ravijn van een verloren toreneindspel. In de tijdnoodfase ontsnapt-ie. Een eindspel wordt tot het bot afgekloven (kloof, afgrond, ravijn), maar de oppositie regeert (kan dat?). Pat.
Tot slot mijn eigen partij, die ik het best kan beschrijven met de metafoor van het noodweer waarmee ik naar huis mag fietsen. Ik heb ’t al vaker vastgesteld: vrijdagavond, schaakavond, pijpensteelavond! Hans Galjé ziet zijn partij als een lekker opwarmertje voor het toernooi in Hoogeveen waaraan hij volgende week gaat meedoen. Ik denk niet dat ik meedoe (ha, ha), zeker niet na de zeperd van vanavond. Met fris opportunisme (h4-h5xg6) open ik de h-lijn, maar blijf aan het dogma van de open h-lijn vasthouden, in de goede traditie van onze Tarrasch. Fout! Na het sluiten van de open lijn zou een gelijke stelling zijn ontstaan. Nu, met een venijnig zetje, bestraft Hans me op pijnlijke wijze voor mijn lichtzinnige opzet. Zelfs troebel water (even later in honderden liters over mij uitgestort) kan me niet meer redden…
Hopelijk is het komende dinsdag op de eerste cursusavond (doe mee, er zijn nog een paar plaatsen vrij, het wordt leuk en leerzaam!!) iets droger…