Nadat ik na elf zetten volledig gewonnen stond, maar nog wist te verliezen ook, tegen een hummeltje die niet eens boven de tafel uitkwam, en zodoende eigenlijk in mijn eentje verantwoordelijk was voor de 4½ -3½ nederlaag tegen Santpoort 3 is het niet helemaal gegaan zoals ik mij had voorgesteld en ben ik schijnbaar in deplorabele toestand opgenomen op de gesloten afdeling van het plaatselijke psychiatrische ziekenhuis.
Veel kan ik me er niet van herinneren, maar ze hebben me verteld dat ik in nogal verward was, struinend door de velden van Velserbroek schreeuwende: ‘’Aljechin, Aljechin where are you when I need you’’. En kreten als ,,maar een toren is toch meer waard dan een loper’’. Ach ja zo’n ambulancebroeder, zeer waarschijnlijk een niet-schaker, snapt dat allemaal niet natuurlijk, zullen we maar denken.
En teamleider Oudejans had voor de wedstrijd elk teamlid nog wel een schaakboekje voor dummies gegeven, waarin allerlei schaaktermen aan niet schakers wordt uitgelegd. Vanzelfsprekend had ik dat boekje in de auto laten liggen.
En wat kan ik me nog van de wedstrijd herinneren? Ach verdringen is een goede menselijke eigenschap. Niet zo veel dus.
Ik weet nog dat we geen moment op winst hebben gestaan. We liepen continu achter de feiten aan. Gerard haalde op bord 7 na een half uur (dacht ik?) spelen zijn eerste halfje van dit seizoen binnen. Hopelijk is de ban nu gebroken voor de rest van het seizoen en gaan we een herboren medogenloze scherpschuiver zien.
Pim verloor vrij snel, terwijl ik kort daarvoor niet het idee had dat hij minder stond, maar wellicht heb ik allerlei dingen niet gezien, waar ik later allerlei dingen zag die er niet schijnen te zijn geweest, wat, U kent mijn verhaal inmiddels, leidde tot een 2½-½ achterstand. Daarna brachten Mels, met een agressief opgezette partij, en Frans, waarschijnlijk nu een TPR van boven de 2900, de stand weer gelijk.
Op de resterende borden stonden we er echter niet goed voor. Machiel kwam geen moment in zijn spel en na een enorme mispeer kon hij opgeven, 3½ -2½ . Jaron leek in een remise eindspel terecht te zijn gekomen, zodat Martin probeerde ijzer met handen te breken door vol op de aanval te spelen. Helaas hield zijn tegenstander het hoofd koel en eindigde de meest interessante partij in een oninteressante uitslag. Tot overmaat van ramp (kan dat nog na zo veel ellende en is het wel toepasselijk?) won Jaron zijn partij in de uitvluggerfase, nadat zijn tegenstander en passant nog even gewonnen had gestaan, waardoor de eindstand op 4½-3½ kwam.
Uithuilen en opnieuw beginnen moet het credo zijn, terwijl ik hier met een lieftallige zuster ‘’mens-erger-je-niet’’ zit te spelen.