Ik bel, hij is al weer boven. "Ik woon op De Boeg hoor". Ja, ik kan hier het adresbordje duidelijk lezen. "O, sta je dáár!". Ik neem de doos met de op het laatste moment groen gekafte Matiakken onder de arm. Deze avond is de sneeuw slechts nat en bochten nemen gaat moeiteloos. Bij de derde bocht hoor ik iets achter me in de auto. De middelpuntvliedende kracht heeft afgerekend met de rechterzijkant van het doosje en achter mij ziet de auto er kerstgroen uit.
Op vrijdagmorgen is er wat sneeuw gevallen maar het werk is prima met de fiets te bereiken. Vrolijk peddel ik door wit landschap. Mijn raam op kantoor is groot genoeg om 's middags de eerste vrachtwagens te zien stranden. Als ik 's avonds de deur achter me dichttrek, prijs ik mezelf gelukkig dat ik niet met de auto ben. Hoewel, met de fiets is het ook een opgave. Ik zie de sneeuwhopen en de traag voortglibberende automobielen, het dringt tot me door dat ik die avond dat plukje jeugdleden niet met mijn auto naar de schaakarena zal vervoeren. Te riskant.
Zonder tuimelingen van de fiets bereik ik huis maar realiseer me dat het mooie Matiakschema in de soep dreigt te lopen. Aflevering een week voor de kerst in Boko, hadden we afgesproken. Maar fietsen is zwaar en zin in blikschade heb ik niet. Omdat er ook nog gegeten moet worden eerst maar een pizza in de oven. Na de quattro stagioni gaan de meeste Matiakken in een rugtas. Handschoenen aan, muts op, te voet verlaat ik de Westerwatering en zet koers naar Boko.
Schoeisel voor deze omstandigheden heb ik niet. Een paar oude tennisschoenen zijn voor deze ondernening uitverkoren. De sneeuw is meer dan enkelhoog, Bij de Bernhardbrug heb ik een primeur: voor het eerst moet ik als voetganger wachten voor de brug. Soms moet het voetpad op de gok worden genomen. Een poging een stukje af te snijden loopt stuk op onbegaanbare 'tiefschnee'.
Bij McDonald's zie ik geheel witte auto's met één schoongemaakt raam waardoor de Big Mac naar binnen geschoven kan worden. Even later zie ik een als door een touwtje met elkaar verbonden treintje van vijf auto's de hoek om komen. Ze glijden voorbij, het blijft onwerkelijk stil. De verhoogde, besneeuwde middenberm houdt alle decibels onder de duim.
Op het moment dat ik al hallucinerend de schaduw van Anton Pieck achter een witte boom meen te zien verdwijnen, keer ik terug op aarde: mijn telefoon gaat. Handschoenen uit, wroeten in de broekzak en het thuisfront meldt zich. Of ik al opschiet. Nou ja, gezien de omstandigheden... "Boko gaat eerder dicht vanavond". Paniek. Een verschrikkelijk scenatio doemt op, Op het moment dat ik na een barre, gevaarlijke tocht eindelijk voor de deur van Boko de sneeuw van mijn schoenen stamp, doet iemand binnen het licht uit. "Wat zeg je, de Matiak, oh, dat komt maandag wel, prettig weekend".
Ik probeer te versnellen. Acht weken fysiotherapie om mijn knie weer in het gareel te krijgen, stel ik in de weegschaal. Mijn temperatuur loopt op. Doet me denken aan die eerste en laatste keer wintersport in Westendorf. Voor mijn allereerste skiles had ik me zeer winters aangekleed. Laag op laag, afgedekt met een puik wintersportjack. Ik zou het eens koud kunnen krijgen. Vervolgens leerden we de eerse twee uur hoe je lopend met ski's aan de voeten een berg óp moet gaan. Later heb ik het nooit meer zó heet gehad.
Zwetend constateer ik dat ik in de buurt ben van Oostergouw. Als ik nu iets breek, kan ik meteen naar binnen om te revalideren. Maar dat gebeurt niet. Ik kom niet ver voor achten bij Boko aan. Mijn verkleumde vingers haal ik uit mijn handschoenen om de afstreeplijst voor ontvangen exemplaren op te diepen. Op dat moment verlaten de laatste jeugdleden het centrum. Ze juichen omdat ze buiten verder met wit kunnen spelen. De Braat-tweeling noemt me André van Duin. O ja, ik heb een muts op. "Wil je een Matiak", probeer ik. "Nee hoor, bekijken we gewoon op internet".
Slechts een paar partijen zullen deze avond worden gespeeld. Misschien dat iemand nog tijdig voorbij de Coentunnel kan komen. Of ik wil spelen. Het zou de eerste keer zijn dat mijn zweetdruppels bij mijn lopers en paarden tussenbeide komen. Ik bedank voor de eer. Ik neem drie koppen koffie want ik moet ook nog terug. De meeste Matiakken gaan in de doos, samen met de lijst, boven op de kast. De muts zet ik weer op. De schuifdeur gaat open en ik merk dat het weer zachtjes is gaan sneeuwen.
(redactie: de kerstmatiak is te downloaden in het ledengedeelte)