• Nieuws
• Rating
• Clubblad
• Leden
• Foto's
• Informatie
• Gastenboek
• Kalender


Interne:
• Stand
• Zoeken
• Statistieken
• Clubkampioen
• Reglement


Externe:
• Overzicht
• Topscoorders


Sponsors:
• Sponsorkliks
• Schaakpret
• Op den Velde
• MKB Accountancy B.V.


Leden:
• Inloggen

Wat is er toch mis met Hans? Voor de vierde maal achtereen liet hij zich dollen in een pot remise eindspel. Hoort zegt het voort. Terwijl dergelijke eindspelletjes in de regel niet worden uitgespeeld gaan tegenstanders er tegen onze man uit de Russische buurt ( als rechtgeaard schaker moet je toch wel heel gelukkig zijn je in de roots van ons spel te kunnen vestigen) nog even voor zitten. Ik ben er van overtuigd dat Yong Hoon het tegen onze andere spelers geen moment had overwogen nog een poging te wagen. Ik stel vast dat Hans ongeveer dezelfde fout maakte als tegen Daan Zult in het Eygenbroodtoernooi, wat mij en passant de toernooizege kostte. Een eindspelletje met ieder nog een paar pionnetjes, een loper en de iets actievere koning voor de tegenstander. Een dag later vraag ik mij nog steeds af waarom Hans niet de pion blokkeerde met Kf7, remise en 4-4 op het wedstrijdformulier. Ik bedoel het niet beledigend als ik beweer dat een kind in het bezit van stap 1 had niet getwijfeld. Maar Gallie, al jaar en dag een gedegen KNSB speler tegen wie niemand een gemakkelijke middag heeft, zat er compleet doorheen of was voor een moment verlaten door alle goede goden en stuurde zijn vorst het mijnenveld op richting Waterloo, voor eventjes ( waarom, oh waarom??) uit het kwadraat van de vrijpion. Hans moest vervolgens vele kostbare tempi verspelen om opnieuw een blokkadestand te krijgen, maar met het belangrijke verschil dat de koning dit nu moest doen vanaf promotieveld f8 ( vrijpion op f7) Enig fijnzinnig tempowerk met de loper van de zwarte velden toonde aan dat onze koning vanaf een zetel op een spijkerbed was beland en met geen mogelijkheid stand kon houden. Het deed de omstanders pijn, ze zochten amechtig steun bij elkaar.

Gelukkig bleken de Purmerenders uit het goede schaakhout gesneden, wat de nederlaag tenminste nog enigszins dragelijk maakte. Een speler van Purmerend weigerde kordaat mijn felicitatie “ op zo’n manier winnen slaat nergens op.” En een andere bleek zelfs teleurgesteld en zei kribbig “zelfs een blinde had het nog gezien.” Zo mag ik het graag zien. Wij schakers blijken op het beslissende moment dan toch een front te vormen, wars van opportunisme en ongeacht tot welk team wij behoren zijn wij in de eerste plaats wetenschappers voor wie alleen maar de waarheid telt en het resultaat uiteindelijk slechts onbeduidende bijzaak is.

Mijn voorspelling in de december Matiak is uitgekomen. We bleken inderdaad niet kansloos tegen de favorieten uit Purmerend. Zoals iemand zei, het is vooral een praktisch ingesteld team met jongeren die een goede wedstrijdmentaliteit bezitten en voor de duvel niet bang ( behalve hun eerste bord speler Ronald Verdonk dan) Maar met alle respect voor de aanwezige kwaliteiten, we kunnen niet spreken van een superieure formatie. Zelfs tegen een ploeg met op zichzelf veel meer grandeur, de kampioen van vorig seizoen Amstelveen 2, hadden wij alle kans om te winnen. Dus waarom zouden wij nu kansloos zijn. Hans vertelde tijdens de Chinees dat de non playing captain ( wat een luxe) van Purmerend tijdens de wedstrijd een gelijkspel had voorgesteld toen zijn ploeg op achterstand was gekomen. Blijkbaar was men toch niet zo zeker van de zaak, wat ook wel bleek uit het geschuif met de bordvolgorde. Yong Hoon de Rover, laten we niet vergeten dat hij onze voormalige clubkampioen is, werd doorgeschoven naar bord 3 met de waarschijnlijke opdracht een eindspelletje tegen onze achilleshiel op dat gebied uit te melken. Het voorstel werd dus door Hans geweigerd omdat hij ons over de keper beschouwd de beste kansen toedichtte. Achteraf kan men gemakkelijk stellen dat hij heel wat op zijn geweten heeft. Want ook in de dagen voorafgaande aan de match timmerde onze playing captain ( overbodige luxe) aan de weg door in een uitgebreid interview in het dagblad van de Zaanstreek hoog op te geven over onze kansen. De stellige prognose luidde dat ons de victorie eigenlijk niet kon ontgaan en een kampioenschap hiermee in het verschiet kwam te liggen. Dit soort taal is normaliter koren op de molen van de trainersgilde. Dagen voor het duel hangen zij de confronterende krantenknipsels in de kleedkamer van “ hun jongens”, met geen andere bedoeling het adrenaline gehalte in de selectie flink op te pompen. Een betere doping is er niet, horen wij in vakjargon. Het gaat tenslotte nog altijd om de details. Daarom krijgen beginnende profs tegenwoordig ook media training. Zij leren er de taal spreken van volleerde diplomaten “ ja, nee, mits.” Zoveel subtiliteit is aan onze noeste Visssershopper niet besteed. Hij zal nooit zijn afkomst verloochenen en spreekt onveranderlijk de taal van het volk. Eerlijk en recht door zee. Dat ik vervolgens tegen een opponent zit bij wie de stoom bij wijze van spreken uit neus en oren komt, zal hem worst wezen. Natuurlijk wilde het noodlot dat de gewraakte passages ook onder de getrainde ogen van de non playing captain kwamen ( Zaanstreek Waterland is toch een dorp), en die wist er natuurlijk wel raad mee. Misschien ben ik de enige, maar op deze punten wil ik Hans niet afvallen. Zijn weigering was terecht en in het interview zei hij wat je hoort te zeggen.

Juist de man die tot nu toe niet wist te overtuigen, Peter Holscher, schoot uit zijn slof en bracht ons na ruim drie uren spelen op voorsprong. Prachtig was zijn reactie, enigszins luidruchtig vierde hij het punt en hief naar de andere spelers een vuist in de lucht. Dat getuigt van routine en beleving. Het pept de teamgenoten op en intimideert de tegenstander enigszins. Moet kunnen. Hierna regende het enige remises en verloor Frank volgens verwachting, omdat hij al in een vroegtijdig stadium een pion bij slechte stelling inleverde. Hans had dit allemaal voorzien en schatte onze kansen hoger in de vier partijen aan de hoogste borden. Dennis R. en hij moesten goed genoeg zijn voor remise en Cor en Breed hadden winstkansen. Allemaal juist, maar de afloop stelde ons bitter teleur. De clubkampioen mistte een opgelegde winst en ik vergaloppeerde mij in gewonnen stelling tegen Pieter Hopman. Gemakkelijk was het overigens niet, eerlijk gezegd een technische rotklus, waarbij de vijandelijke dame steeds eeuwig schaak dreigt te geven. Na afloop fluisterde trouwe supporter Mark van Schaardenburg mij de waarschijnlijke winstmethode in. Ik voel in dit soort partijen toch wel het gemis aan de nodige wedstrijdroutine, mijn laatste optreden op de 64 velden was in Groningen voor de jaarwisseling. Dit uit zich aan een zekere angst tot het oppakken en het verplaatsen van een schaakstuk en tot tweemaal toe kwam ik in ernstige tijdnood. Hier wil ik mijn waardering uitspreken voor Pieter die zich uiterst sportief gedroeg ondanks de grote belangen. Hij bleef keurig noteren, waar ik geen tijd voor had, en bediende zich niet van naargeestige trucs als het razendsnel uitvoeren van twee zetten achter elkaar, het bedekken van het notatieformulier met de hand, en erger nog het overslaan van een regeltje waardoor de tegenstander op zet 39 denkt dat hij het heeft gered. Pieter je bent een ware verademing! U weet dat ik in het recente verleden op dit gebied van mijn hart geen moordkuil heb gemaakt en zelfs heb afgegeven op het gedrag van Tijdeman en Van Dongen. Ik vind toch echt dat Cor zich eens wat van mijn woorden moet aantrekken. Ook tegen Purmerend vond ik zijn optreden storend en intimiderend, maar nu dus in negatieve zin. Met nog twintig minuten op de klok en de tegenstander in dreigende tijdnood geeft het geen pas om op de klok te zitten rammen. Ik snap niet waarom de arbiter op zo’n moment steevast weigert in te grijpen. En ook niet dat onze crack de moed heeft te beweren dat het hem om de lol gaat en dat hij eigenlijk helemaal niet meer fanatiek is. Bach draait zich om in het graf wanneer hij het kabaal hoort wat zijn trouwste fan steeds weer weet te produceren tijdens de spannende partij fases.

De conclusie is dat wij heel ongelukkig de belangrijke tweestrijd met onze concurrent hebben verloren. Purmerend kon niet van ons winnen, maar wij konden wel van Purmerend verliezen. om Johan C. te paraferen. Hans kan gerust slapen, het lag zeker niet alleen aan hem.

Gelukkig heeft alles een reden, ook al zien wij dat niet altijd. Misschien is maar goed ook dat wij niet voor de promotie gaan. Het Witte Paard is in de eerste klasse een goed voorbeeld en werd met 8 ½ 1 ½ afgedroogd. In de tweede klasse voelen wij ons waarschijnlijk gelukkiger. Aldus redenerend mogen wij niet klagen.Het gat met Purmerend is groot genoeg om in de resterende wedstrijden weer lekker voluit op winst te mogen spelen!