ZSC Saende 1 – Voorschoten 1 3½ - 4½, maar er is nog niets verloren
door André Breedveld
Afgelopen zaterdag vierde ik mijn rentree in het eerste. Redenen te over om serieus werk van de voorbereiding te maken. Niet in de laatste plaats omdat de alom gerespecteerde Yuri plaats moest maken om mijn inpassing mogelijk te maken. Eerlijk gezegd hield ik rekening met een storm van protest. Vooralsnog is die uitgebleven. Het seizoen duurt echter nog lang.
Het was hoe dan ook tijd voor een grote onderhoudsbeurt. Het afgelopen seizoen verloor ik meer dan 100 rating punten en maakte mijn spel niet zelden een uitgebluste en dommige indruk. Het kan nog erger. Rond je zestigste jaar schijn je al gauw een paar miljoen hersencellen te verliezen en de gevolgen op de 64 velden laten zich gemakkelijk raden. Via de interne wist ik mij weliswaar op het nippertje te plaatsen voor het eerste, maar met name mijn dik verdiende negatieve ½ - 1 ½ score tegen de als een komeet omhoog geschoten Machiel en het spitsroeden lopen tegen Peter (Roggeveen) en René leerden me dat de strenge tucht geboden is.
In mijn voorbereiding op de wedstrijd tegen Voorschoten nam ik dus geen halve maatregelen. Vele uren bestudeerde ik de partijen van de mogelijke opponenten Midas Ratsma en Peter Wilschut. Maar toen de opstelling uit de hoge hoed rolde bleken zij respectievelijk te spelen aan bord 1 en 3. Hierdoor bleek deze middag met name mijn kennis van het Slavisch met a6, een specialiteit van Peter, plotseling van nul en generlei waarde. Tegen Midas had ik zelfs een explosieve verbetering voor wit c.q. mijzelf geprepareerd. In een zwartpartij in Leiden 2016 speelde de Voorschoten speler op zet 8 in een overbekende Maroczy stelling het obscure doch sensationele…d7 - d5. Zijn tegenstander, gezegend met een rating van 2338, profiteerde niet en moest in remise berusten. “Mijn” schaak programma weerlegt echter de hele zwarte opzet in nog geen tel met het misschien niet zo voor de hand liggende d6!!. Daarmee schiet de taxatie dezelfde tel naar + 3.85, zeg maar tweemaal gewonnen voor wit. Hoewel niets zo moeilijk blijft als het winnen van een gewonnen stelling zou dat zelfs voor mij voldoende moeten zijn. Daarom droomde ik aan de vooravond van de wedstrijd vrolijk over een heldenrol omdat ik in nog geen 30 minuten mijn radeloze tegenstander tot opgave dwong. In mijn benevelde toestand wist Voorschoten zich niet te herstellen van deze onverwachte tegenslag. Na afloop van de echte wedstrijd vroeg ik het gedroomde slachtoffer of hij opnieuw d5 had gespeeld. Hij bleek de zet nog scherp op zijn netvlies te hebben en nee, geen denken aan. De ingeving was het product geweest van een fataal moment van zinsbegoocheling.
Terwijl ik vorig seizoen nog met Krommenie ploeterde in de onderbond verraste het vlaggenschip van ZSC Saende vriend en vijand (?!). Kampioen van de derde klasse KNSB, juist op het moment dat de vedetten IM Hans (Klarenbeek) en Mark (van Schaardenburg) met hun sabbatical waren begonnen. Daarmee dwong het razendknap promotie af naar de ijzersterk bezette tweede klasse.
De doorgewinterde playing captain Bark kent als geen ander de wetten van de schaakjungle en de mogelijkheden van zijn redelijk getalenteerde ensemble. Op een bepaald niveau is er niets mis met ons gemiddelde van 2061 Elo punten, maar Eric vergat niet erop te wijzen dat we op papier gewoon ijskoud de zwakste formatie vormen. Dus is de opdracht simpel: gaan voor lijfsbehoud en twee ploegen onder je zien te houden. Dat is hetzelfde als kampioen worden, maar op een andere manier. Mentaal vergt dat uiteraard het nodige van de spelers die vorig seizoen hun wedstrijden nog afwerkten op een wolk van euforie. De kracht van de tweede klasse B wordt overtuigend geïllustreerd in een keurig handschrift opgesteld a 4 tje dat Martin mij overhandigde. Tegenstander Voorschoten, vorig seizoen gedegradeerd, is met een gemiddelde rating van 2122 slechts als 5de gerangschikt. Onze komende opponent, de Waagtoren Alkmaar, is goed voor een gemiddelde van 2177 (!) en op voorhand de te kloppen favoriet. In de eerste wedstrijd maakten ze overigens maar meteen gehakt van een concurrent. De cijfers kunnen liegen en mogen in geen geval een reden zijn om onszelf een minderwaardigheidscomplex aan te praten. Vergelijk ons met de zwakkere voetbalclubs die zich er niet voor schamen voor het doel “een bus te parkeren” maar met zekerheid toch altijd een paar kansen creëren. Op die momenten moet je er staan. En ook hoger ingeschatte teams kunnen zomaar een sof seizoen beleven, zie de afgang van het Nederlandse team in de schaakolympiade. Zoals de grote Siegbert Tarrasch het wijs verkondigde: “Het is niet genoeg om een goede speler te zijn. Je moet ook goede zetten spelen”. En ook 2100/2200 spelers kunnen dat natuurlijk lang niet altijd. Trouwens zaterdag zat het lichtend voorbeeld naast ons in Boko: het tweede. Dat rekende genadeloos af met het sterker geachte Witte Paard, de eeuwige rivaal. Met hoofdrollen voor Ben, sensationele winst op een van de beste schakers van de Zaanstreek, Chris de Saegher, en Huib, die een woedende aanval bekroonde met mat. Proficiat! Zo moet het dus.
Met Dennis als invaller voor Hans, de voormalige “Beul van het Vissershop” maakt momenteel Londen onveilig, begonnen we goed geluimd aan de wedstrijd. In de meeste partijen ging het er vrij rustig aan toe. Misschien zoeken de meeste spelers in dit vroege stadium van het seizoen nog naar hun vertrouwde ritme. Helaas pakten de eerste schermutselingen desastreus voor ons uit. Op bord 1 moest Edwin opboksen tegen een mode variant met een snel Lf4. Midas Ratsma (2211) drong plotseling met groot vertoon van macht de zwarte damevleugel binnen en voor zwart was de lol er gelijk af. Aan bord 3 leek Eric geen slechte zaken te doen in een scherpe Engelse opening, maar misschien was hier de schijn bedrieglijk. De speler van Voorschoten, Peter Wilschut, 2256, schatte op een kritiek moment de verwikkelingen knap in, pareerde al het tegenspel en wikkelde af naar een gewonnen eindspel met een stuk meer. Enkele minuten later kwam ik met mijn tegenstander, routinier Henk Schouten (2186), remise overeen in een partij met wisselende kansen. De twijfelachtig openingsopzet gaf mij gemakkelijk en voordelig spel en wellicht had ik een paard op e6 kunnen parkeren. Maar toen was het weer hoogste tijd voor mijn traditionele “Epi Drost foutje”, wat zeg ik…opeens kantelde de stelling volledig in mijn nadeel en moest ik alle zeilen bijzetten om te overleven. Met dank aan mijn enigszins weifelende tegenstander en de sterke vondst Lg2 – Lf1 – Lc4!, waardoor de ruïne tot geluk van Monumenten Beheer overeind bleef. Niet veel later verkleinde Hein de achterstand tot 1 ½ - 2 ½ dankzij een fabelachtige aanval waarbij de vijandelijke monarch niet te benijden was toen hij de volle lading over zich heen kreeg. Ja, met de Middelhovens viel deze middag niet te spotten! Meer bleek er na de Anschluss Treffer niet in te zitten. Frank, tegen een andere bekende oudgediende, Frits Fritschy, en Joris speelden volgens mij vrij regelmatige remises. De materiaalverhouding in de partij van Dennis suggereerde dat het er uiterst scherp aan toe was gegaan: dame voor de tegenstander, loper en toren voor onze man. Geen van beiden kon echter met goed fatsoen voor de winst gaan. Dus was heel even alle hoop gevestigd op clubkampioen Jan Bart, die tegen de strategisch sterk spelende zuster van Midas , Rosa (2124), tot in de slotstelling aan toe de gevolgen moest dragen van de openingskeuze. Wat graag had Jan Bart nog op zoek gegaan naar de winst, maar dat zat er niet in. De witspeelster had tot slot het initiatief en kon zetherhaling afdwingen.
Een nipte en eerlijk gezegd ook wel verdiende nederlaag werd dus ons deel. Dat neemt niet weg dat op alle borden harde strijd is geleverd. Als we de kansen, die zeker gaan komen, benutten lijkt lijfsbehoud een kwestie van tijd.