Wat een sensationele start van het seizoen voor het derde team. Excelsior 1 werd maar liefst met 1-7 verslagen. Vorig jaar speelde de mannen van Heemskerk nog in de eerste klasse en hun bedoeling is duidelijk, zo snel mogelijk het verloren terrein goed maken.
Honderd ratingpunten hadden ze gemiddeld meer, hun op een-na-beste-speler hadden ze op bord 6 geposteerd. Maar niets kon de standvastige mannen van het derde tegenhouden, zelfs als we op Nova Zembla hadden moeten overleven, dan was dat gelukt. Karakteristiek daarvoor was invaller Marcel Springorum. Aan bord acht haalde hij al snel het eerste punt binnen. Hij weigerde slechte zetten te doen, dat zouden meer mensen moeten doen, en toen zijn tegenstander dame en koning op één diagonaal zette, kwam daar als een duveltje uit een doosje, een loper van de goede kleur aanzetten, waarna de stukken weer in de doos konden. Typerend voor Marcel was dat hij zich (bijna) verontschuldigde voor de manier waarop hij won. Volkomen ten onrechte natuurlijk.
Daarna bleef het lang rustig op het scorebord. Weliswaar had Frans op bord twee , in de opening tegen de sterkste Excelsioraan, zijn e-pion in een soort kamikaze harakiri, een volkomen misplaatste opmars laten uitvoeren, maar tot onmiddellijke verlies leidde dat niet. Je kreeg wel acute scheurbuik als je naar zijn stelling keek, maar vooralsnog hield Frans zijn koning in leven.
Vrij plotseling kwamen we vervolgens op 2-0. Jaron wist in een lastige stelling, maar dat vond hij zelf niet, waarbij hij continu een stuk dreigde te winnen als hij een lastige penning wist kwijt te spelen, de penning van een pion daadwerkelijk te niet te doen, en zodoende het stuk en de partij te winnen. Een pracht van een prestatie op het juiste moment tegen 1768, waardoor zijn rating nu serieus de 1800 in gaat en dat voor iemand die niet kan schaken, alhoewel onze voorzitter zegt dat iedereen onder de 2300 niet kan schaken.
Helaas stortte even later Frans zijn stelling volkomen in, de acute scheurbuik had zich inmiddels ontwikkeld tot een pre-terminale situatie waarbij je met goed fatsoen nog slechts één ding kon doen: opgeven.
Maar een rondje langs de velden leerde mij dat er geen enkele reden voor paniek was. Op bord 1 was Peter bezig aan een loopgravenoorlog. Zijn tegenstander had optisch meer ruimte maar hij had zich laten verleiden om al zijn pionnen vast te leggen, waarmee zijn loperpaar werd gedegradeerd tot derderangs deelnemers aan de paralympics. Op bord 4 had ik een initiatief op de koningsvleugel opgezet om de dubbele torens van mijn opponent op de open d-lijn te neutraliseren. Op bord 5 was Arjen gehakt aan het maken van zijn agrarische tegenstander die na de frivole opening e4-Pc6-Pf3 met f5 op de proppen kwam, een soort klompendans avant la lettre. Arjen wist wel raad met de boer(en) en kon zijn tegenstander op het moment dat ik langskwam via de h-lijn pletten met dame en toren.
Op bord 6 stond Rene, voor alle duidelijkheid de rustige variant van onze club, overwegend tegen een witspeler met een rating van 1860. Wit probeerde het op de koningsvleugel, zwart op de andere kant, het leek mij lastig te verliezen voor onze captain. En Jacob op bord 7 stond beton, had voor zijn koning een volledig ondoordringbare muur gemetseld, waar de (bel)chinezen nog een puntje aan kunnen zuigen, deed geen slechte zetten en probeerde de tegenstander te verleiden grafzetten te doen. Ik verwachtte elk moment een onverantwoord daverende uitval, had hem al eens fluisterend laten weten dat remise voldoende was, maar onverstoorbaar deed hij zijn zetten, er zat geen slechte tussen.
En toen accelereerde de boel. Eerst viel het licht even uit, vervolgens leek het dat de plaatselijke volksdansclub op de verdieping boven ons uitgebreid de stoelen aan het verschuiven was. Toen het licht weer aan was en de stoelen aan kant, stonden we met 6-1 voor. Arjen had zijn tegenstander inderdaad vermorzeld langs de h-lijn. De tegenstander van Jacob had even over het hoofd gezien dat hij achter de paaltjes gepiepeld kon worden. Peter sloeg ongenadig hard toe, toen hij daar de kans voor kreeg en René wist uiteindelijk door te breken en tegen twee vrijpionnen was zijn opponent volledig kansloos. Dus was ik weer als laatste aan de gang. Om tactische redenen had ik in het belang van het team een geniepig remiseaanbod gedaan, meedogenloos door mijn tegenstander geweigerd, alhoewel ik op aardige wijze zijn paard buitenspel had vastgezet op a4. Toen we inmiddels zeker waren van de overwinning wilde mijn opponent opeens wel remise, maar hij werd ondanks een eindspel met ongelijkkleurige lopers genadeloos van het bord geschoven: mat!!!