Zoals reeds een paar dagen te lezen is bij de externe uitslagen hebben zowel het 1e als het 2e verloren van de Waagtoren uit Alkmaar. Het tweede heeft niet veel uitzicht op een resultaat gehad maar met een beetje meer geluk had ons vlaggenschip wel een puntje uit het AZ-stadion mee in de tas naar huis kunnen nemen. Wat zegt je nou? Het AZ-stadion? Jazeker, beide wedstrijden werden gespeeld in de Kees Kist foyer van het AFAS-stadion omdat de gebruikelijk speelzaal niet beschikbaar was wegens de viering van het Alkmaars ontzet. Op 8 oktober 1573 werden namelijk de Spanjaarden verslagen en dit was voor het eerst in de Tachtigjarige oorlog. Ik heb overigens pas sinds 11 juli 2010 een hekel aan Spanjaarden.
De teams werden vergezeld door Erik Lust (mental coach), René Hennipman (gangmaker), Marloes Holthausen (verzorgster) en ondergetekende (persdienst). Bij het betreden van het stadion werd door iedereen, niemand uitgezonderd, eerst het veld geïnspecteerd en vervolgens genoten van het volgende uitzicht.
Sommigen van ons hadden een lange reis achter de rug. Zo kwamen Joris en Marloes uit Groningen en Jan-Bart uit Enschede. Laatstgenoemde was iets te laat maar dat had als voordeel dat hij relatief weinig opties had waar hij nu moest gaan zitten. Dit was voor de grote meute bij het binnenstormen van de speelzaal niet altijd even duidelijk.
Waagtoren 1 – ZSC-Saende 1 5-3
Onze voorzitter Edwin speelde tegen Olympiade-deelneemster Maaike Keetman. In een voorbereide variant kon het gemakkelijk misgaan voor zwart maar de zwartspeelster voelde nattigheid en ging op het goede moment in de denktank. Na een half uur peinzen kwam ze met de beste zet waarna Edwin eigenlijk direct mistastte en vrij snel daarna moest opgeven.
Onze PR-man Frank kon het gelukkig vrij snel goed maken. Na een vrij timide opening werd het praktisch uit het niets vlijmscherp. Franks solide opbouw (c3-d4-e3) werd door zwart bestreden met de actieve pionnenformatie e5-d5-c5. Met de opstoot e3-e4 gooide Frank de knuppel in het hoenderhok waarna er toch wel een hoop geruild werd. Frank bleef echter een soort van initiatief houden door (voornamelijk) zijn actieve paarden. Mensen herinnert u zich nog de partij van onze Frank tegen IM Peter Scheeren ruim twee jaar terug? Hij weet zijn paarden goed te dresseren! De zwartspeler (Jos Vlaming) wilde te veel en greep mis. Met ene ferme klap maakte Frank de partij uit.
Symfonische rockkenner Hans had het al zwaar vanuit de opening. Na een zet of 15 had Hans dan wel een meerderheid op de damevleugel (c4-b5-a6 tegen c2 en a3) maar de centrummeerderheid van zijn tegenstander (d4-e3-f3 tegen d5 en f7) leek veel mobieler en gevaarlijker. Op zoek naar wat activiteit gooide zwart zijn h-pion naar voren maar dit had niet het gewenste effect. Witte zette g4-g5 door en kwam daarna met het centrum naar voren. Zwart kon eigenlijk alleen maar achteruit en wit had weinig moeite zijn positionele plus te verzilveren.
Tennistalent Hein had vanuit de opening precies wat hij wilde. Na een uitgekookte zetverwisseling was hij in een voor hem bekende variant terecht gekomen waardoor hij al snel een grote voorsprong op de klok kon noteren. Zijn tegenstander, de sterke Frank Agter, deed echter heel goed mee en wist goed tegenspel te creëren. Hein koos ervoor om één paar torens te ruilen waarna het grootste gevaar voor wit was geweken. De stelling was min of meer in balans en wit kon langzaam zijn stukken naar voren richting zwarte koning brengen. Opmerkelijk was dat zwart met twee lopers speelde en wit met twee paarden. Het kritieke moment kwam nadat zwart middels een in tijdnood gevonden tactische vondst een pion won. Hein had dit niet zien aankomen en reageerde niet juist en mistte de kans om met zijn dame binnen te komen. Nu werden de dames geruild en won zwart nog een pion waarna de partij feitelijk uit was.
Clubkampioen Jan-Bart had tegen Rob Konijn een ingewikkelde partij. Met praktisch alle stukken op het bord gaven beide spelers het recht om te rokeren op door hun koning een vakje naar links te spelen. De vraag is dan altijd hoe de torens verbonden gaan worden en of de ongebruikelijke posities van de koningen tot een mataanval leidt. Na een op het oog hachelijk avontuur van een van zwarts paarden werden er plotseling wel erg veel stukken geruild waarna er op het eerste gezicht een iets beter toreneindspel voor wit op het bord kwam. Jan-Bart wilde echter ijzer met handen breken en moest daarvoor flink in het stof bijten. Een witte vrijpion besliste de strijd.
De partij met verreweg de vreemdste materiaalverhoudingen was die van de op het oude nest teruggekeerde André. Tegen hun sterkste speler, FM Danny de Ruiter, koos André ervoor om met een toren en twee pionnen tegen een paard en loper te spelen. De dames waren al in een vroeg stadium geruild. Wits meerderheid op de damevleugel wilde echter niet echt op gang komen en zwart leek vorderingen te maken op de koningsvleugel. De zwarte stukken, inclusief koning, waren binnen gedrongen op de koningsvleugel en het zag er naar uit dat wit materiaal ging verliezen in die sector van het bord. André offerde echter zijn toren zodat een van zijn pionnen kon promoveren. Er bleven echter geen pionnen over op de damevleugel en de twee overgebleven zwarte stukken werkte goed samen. Alles was gedekt en de witte dame had geen punten om aan te vallen en dat is normaliter het sterke punt van de dame. Waarschijnlijk was de stelling in evenwicht maar André plaatste zijn dame onhandig in de hoek waarna hij het punt aan Danny moest laten.
Joris, de topscoorder van vorig jaar, blijft verbazen. In een uiterst rustige openingszet van wit gaf hij geen krimp, werd niet ongeduldig en deed gewoon zijn zetjes. Wit probeerde een aanval op te bouwen tegen de zwarte koningstelling maar liet zijn eigen koning in het midden staan. Nadat de aanval niet het gewenste resultaat opleverde rokeerde wit alsnog maar toen stond zwart gewoon beter. Daarnaast had zwart ook nog een pion buit gemaakt. Toen Joris even later nog een pion meenam was het pleit beslecht en is Joris nog steeds in de race om zijn topscore van vorig jaar te evenaren.
Blijft over het verhaal van de partij van onze onvolprezen teamleider Eric. Tegen Frank van Tellingen speelde hij de opening goed en kwam in een tweesnijdig middenspel terecht. Wit had aanvalskansen op de koningsvleugel maar zijn damevleugel was onherstelbaar verzwakt. Eric moest er eigenlijk alleen maar voor zorgen dat hij niet mat ging en een goed resultaat zou goed mogelijk zijn. De witte storm kwam maar sloeg niet door en de zwarte koning vond een veilig plek op g5. Toen bleek echter dat het de witte koning was die in groot gevaar verkeerde. Met een mooie stille zet, die eigenlijk een torenoffer inhield, werd het slotakkoord ingezet. Door zijn overgebleven loper en dame goed samen te laten werken werd en een matnet gecreëerd waar wit niet meer uit kon ontsnappen. Een mooie pot!
Samenvattend: een 5-3 nederlaag. Wellicht dat er bij Jan-Bart en André een remise heeft ingezeten, dan hadden we een puntje kunnen stelen. Er is goede strijd geleverd (geen remises) en dit biedt toch enigszins vertrouwen voor de komende 7 wedstrijden. Allemaal finales!