Twee weken terug heeft u hier kunnen lezen over de triomf van Albert. Uit verschillende reacties bleek dat deze ode aan deze trouwe clubman enorm wordt gewaardeerd. En terecht! Gisteren bleek echter wel de keerzijde van het in het zonnetje zetten van een lid; een ander komt wat meer in de schaduw. Ook anderen willen weleens hun moment of fame. Ook andere trouwe spelers uit de onderste regionen willen weleens hordes nieuwsgierige toeschouwers om hun bord. Zo ook Wim Punt.
Ook Wim heeft het stuk over Albert met veel plezier gelezen, maar ik denk dat er bij Wim toch wat knaagde. Als Wim wint, dan worden de schouders opgehaald, want winnen doet Wim vaker. Ook hij komt elke week naar de BOKO, vorig jaar 46 keer en ook dit seizoen staat de teller al op 13 partijen. En we zijn pas halverwege oktober. En dus bedacht Wim een plan, een plan om ook de aandacht te krijgen.
De indeling wees uit dat Wim met zwart tegen Cecil mocht aantreden. Een speler, vaak getooid met een glimlach of een geconcentreerde blik, die eind vorig seizoen naar de club kwam en sindsdien onderdeel is geworden van de vrijdagavond. Hij heeft nog niet de ervaring van de oude rotten die al tientallen jaren over de vloer komen in de BOKO, maar genoeg kwaliteit om mee te werken aan Wims masterpiece. In het aangenomen damegambiet ging Wim er alles aan doen om zijn pion voorsprong te behouden, wetende dat dat zijn toren zou gaan kosten. Toen Cecil het vernietigende Df3 speelde, dacht Wim extra lang na. Niet veel later stonden er zes man om het bord heen. Wim keek en genoot. Eindelijk de roem, de eer en de aandacht die hij al die tijd al verdiende. Hij genoot, sputterde daarna nog even tegen en feliciteerde Cecil met zijn overwinning. Even later sprak ik Wim bij de bar, maar uit alles begreep ik dat dit een bewussie was. Wim zei dat hij zijn verdriet thuis ging ‘verzuipen’. Jaja, dat maak je mij niet wijs, Wim! Het was voor hem een ideale avond: hij had de aandacht gekregen, Cecil had een mooie overwinning geboekt en Wim kon voordat de regenbuien op Nederland neerstortten fijn thuis zitten met zijn notatieblaadje in zijn hand. “Die ga ik mooi inlijsten”, dacht hij met een grote lach op zijn gezicht.
Naast deze partij waren er nog negen partijen en dat terwijl een aantal vaste spelers niet mee speelden. Sjaak (volgende dag om half zes op om na een aantal jaar eindelijk weer als banketbakker aan de slag te mogen) en Martin (vrije ronde, beetje ziekig en speelt komende week een toernooi in Haarlem) waren wel aanwezig, Dirk-Willem (Beterschap! Hopelijk mogen we je snel weer op de club begroeten) en André (Gefeliciteerd!) deze week niet.
Wie er dan wel waren? Het volledige eerste team (op André na dan)! Een beter verjaardagscadeau had André zich niet kunnen wensen. Niet op alle borden waar eerste teamspelers speelden leverde dat echter veel fire on the board op. Eric en Hein speelden een partij waar de balans nooit echt verdween en Edwin haalde een half punt tegen Cor Roet, nadat hij een wat timide openingsopzet tegen zich kreeg. Jan-Bart sleepte na een blunder op zet 1 toch nog de c-lijn en een remise uit het vuur tegen Dennis.
Hans liet René Hennipman met twee kreupele paarden achter, waarvan er één een spuitje had moeten krijgen volgens onze aanwezige arts. De koningsaanval die daarop volgde, was niet te pareren. Ikzelf wist in het middenspel een pionnetje mee te grissen, waarna Peter Roggeveen de kansen miste om de partij de remisehaven in te loodsen. In het eindspel had ik genoeg breekzetten om het pionnetje meer te verzilveren.
De enige speler van het vlaggenschip die de bietenbrug op ging was Frank. In een stelling waarin hij de koning van de tegenstander in gevangenschap zou gaan nemen, ging hij door de vlag. Een slot dat voor veel frustraties zorgde bij onze Tijdnoodman, maar die hij keurig wist te beheersen. Een nachtje slecht slapen zou echter weleens het gevolg kunnen zijn.
Albert werd opnieuw van zijn roze wolk geduwd. Gerard creëerde wat zwaktes in het centrum en op de koningsvleugel en ging daarna als een warm mes door de zwarte stelling. René Kanninga en Ahmet toonden tegen elkaar aan dat ze een verrijking zijn voor de club. In een stelling waarin Ahmet de witte pionnenstructuur aantastte, ging het toch ergens mis, waardoor Ahmet nog steeds op zijn eerste overwinning moet wachten. Heel lang kan dit echter niet meer gaan duren.
Erik Lust offerde zoals gebruikelijk materiaal, deze keer tegen Mels. Erik wist er genoeg compensatie voor terug te krijgen, waarna Mels mistastte en Erik na vijf partijen zonder overwinning weer een 1 achter zijn naam mocht schrijven.
Alles recapitulerende was het weer een mooie avond, maar vooral de avond van Wim.