Een moment van glorie in Schwarzacher Open B 2018
Vooral het desastreus verlopen Tata toernooi 2017 hakte er flink in. In totaal leverde ik de afgelopen jaren zo’n 170 ratingpunten in. Samen met Martin, als altijd goedgeluimd, speelde ik in juni mee in het weekend vierkampen toernooi van s.v. De Volewijckers in Amsterdam Noord. Met als enige resultaat een nieuwe deceptie en verder ratingverlies. Op dat moment hebben broer Erik en ik ons al aangemeld voor het toernooi in Schwarzach, Stiermarken Oostenrijk. Een klein stadje opgevouwen tussen imposante Alpen joekels. De 33ste aflevering van dit evenement is gepland van 14 tot en met 22 juli. Hoogst bescheiden en verstandig hebben we ons ingeschreven voor groep B, met een ratinggrens tot 2100. 65 deelnemers en de aanlokkelijke Alpentraum Preis van € 800,00. Er is geen enkele reden om illusies te koesteren. Overdag plichtplegingen als het nuttigen van een bescheiden Wiener Schnitzel, zwemmen in schone bergmeren, wandelen in het hooggebergte, bezoek aan een prachtige dierentuin, het volgen van de slotkilometers in de Tour, en dan rond 17.30 uur met de auto naar het plaatselijke feestgebouw. Bepaald niet een 60 plus vriendelijke variant. Het is wel heel toepasselijk om uitgeblust achter het schaakbord plaats te nemen want de speelzaal is gelegen naast de plaatselijke brandweerkazerne. Bijzonder gehorig, vooral als de stoere spuitgasten in actie moeten komen. Het fenomeen van irritante en luidruchtige hangroep jongeren blijkt bovendien niet voorbijgegaan te zijn gegaan aan dit oord. Vooral de grootmeesters op het podium blijken de klos en het verzoek van de arbiters om in de speelzaal rust te betonen wordt hiermee enigszins lachwekkend.
Rond de WK finale rijden Kroatische macho’s rond op lawaaiige scooters, inclusief de wapperende rood witte theedoek vlag. Verder is het in de zaal tropisch warm en drijft de ballpoint in mijn vingers. Mogelijk wordt de hitte mede veroorzaakt door een batterij van grote plafondlampen. Iedere ronde wordt overdonderend ingeleid door The Firebird Suite (Vuurvogel) van Strawinsky, en vanaf dat moment blijk ik gemiddeld beschouwd behoorlijk wakker geschud. Dat is wel nodig ook in dit fanatieke gezelschap bestaande uit onder andere nul landgenoten, maar wel Oostenrijkers, Roemenen, Duitsers, Kroaten en …Russen. Bij de echte schaker gaan in het laatste geval alle alarmbellen rinkelen. De Russische schaker is toch zoiets als de zwaargewicht bokser uit de Bronx en de voetballer uit de favela van Rio. In beginsel sta je bij voorbaat voor een onmogelijke opdracht om het geweld in toom te houden.
Toen Jan Timman lang geleden Moskou bezocht in verband met een training stage dacht hij serieus dat iedere buschauffeur van hem kon winnen. En niet ten onrechte. Hier blijkt het te gaan om 16 Russische kinderen, vergezeld door ouders/trainers, allen lid van de vermaarde “Botvinnik schaakschool”. Het instituut is ooit opgericht door de legendarische Michail Botvinnik, ex wereldkampioen en beter bekend als de Patriarch van het Russische schaak. Talenten worden er opgeleid voor het grotere werk en de bekendste ex leerlingen zijn Gary Kasparov en Vladimir Kramnik. Op zichzelf weet ik wel hoe je kinderen het beste kunt bestrijden. Vermijd tactisch rijke stellingen en speel posities waarin traag gemanoeuvreer de hoofdmoot vormt. Ik besef al snel dat deze wijsheid hier van weinig waarde is. Zonder uitzondering ogen de Rusjes uiterst geconcentreerd en geduldig. Het laatste restje hoop zinkt in mijn doorweekte sandalen. Niet getreurd, nagenoeg niet rekenend en vertrouwend op de soepele techniek blijkt vervolgens alles eindelijk weer eens redelijk in elkaar te passen. Niet dat ik helemaal tevreden kan zijn overigens. Tegen een Russin kom ik goed weg na een mislukte opening. Twee keer kan ik de hitte in de keuken niet verdragen.
Met 4 ½ uit 5 zie ik tegen de koploper uit Slovakije (5) spoken en verzuim een volle kwaliteit en pion mee te pakken. Remise. Bij aanvang van ronde 8 (“money time”) ben ik intussen de enige koploper met een score van 6 uit 7. Een veelbelovende stelling help ik om zeep tegen een schaker uit Bosnië Herzegovina. Mijn enige nederlaag. Erik moet vervolgens in het appartement psychologische bijstand verlenen. Dan slotronde 9, in de vroege ochtenduren. Slecht geslapen in het vooruitzicht te moeten spelen tegen Anton Nasyrov, de wereldkampioen van 2038. Aardig goedlachs jochie, 12 jaar, 1600+ speler, gestoken in een felrood shirt met het intimiderende opschrift in kapitale letters: Botvinnik Chess School. Kan ongeveer 157 elo punten bijschrijven. Voert iedere zet uit gezeten op zijn knieën en kijkt daarbij de tegenstander zelfverzekerd glimlachend aan. Veegt in ronde 8 een reusachtige Kroaat (2092) van het bord, de ultieme waarschuwing.
Dan de partij. Anton kiest voor het Hollands en dat is misschien niet de slimste keuze. In een keurig gespeelde strategische partij schrijf ik een nieuw hoofdstuk in het boek “How to beat the Russians” en bezorg met 2 uit 2 de technische staf van BCS overuren. Tot mijn vreugde verliest de koploper uit Bosnië – Herzegovina op vrij knullige wijze. Ik moet de eerste prijs delen met twee schakers die ook eindigen op 7 uit 9, maar word op grond van ik weet niet wat tot winnaar uitgeroepen. Op het podium gebiedt de burgemeester dat ik in het midden moet poseren. “Das ist zuviel Ehre” protesteer ik tevergeefs. Met een geldbedrag van € 540,00 zijn de kosten aardig gedekt. Erik scoort 3 ½ uit 9, maar kan daarvoor vele excuses aanvoeren. Groep A wordt met 7 ½ uit 9 een prooi voor de sterke Hongaarse grootmeester Ference Berkes (2675).