• Nieuws
• Rating
• Clubblad
• Leden
• Foto's
• Informatie
• Gastenboek
• Kalender


Interne:
• Stand
• Zoeken
• Statistieken
• Clubkampioen
• Reglement


Externe:
• Overzicht
• Topscoorders


Sponsors:
• Sponsorkliks
• Schaakpret
• Op den Velde
• MKB Accountancy B.V.


Leden:
• Inloggen

Jesper, op eigen gelegenheid, was de enige die zich wist te onttrekken aan de malaise. De eerste donkere wolken pakten zich samen toen Dennis vertelde dat de a4 afgesloten was en het verkeer werd omgeleid via de a44.

We vertrokken in twee auto’s: Erik, Eric en Dennis in de ene, en Huib, Cor en ondergetekende in de andere.Wij zouden aan de Jan van Galenstraat in Amsterdam Albert oppikken.

Huib, hevig afgeleid door de leiderschapkwestie binnen zijn geliefde VVD, vergiste zich in een afslag en reed vervolgens minutenlang rondjes door de hoofdstad, alvorens tot zinnen te komen.Toen Albert uiteindelijk was ingeladen trapte Huib het gaspedaal stevig in. Maar na enkele meters op de a44 moest hij vol op de remmen. Een eindeloze file. Op dit moment begon een nerveus mobiel overleg. Jesper bleek bijna gearriveerd in de speelzaal, maar de auto van Dennis stond, weliswaar ver van ons vandaan, ook muurvast. Cor en ik die gezellig zaten te keuvelen op de achterbank, kregen een berisping van Huib omdat we teveel lawaai produceerden. Op deze manier kon hij belangrijke codes niet goed opvangen. Crisis, what crisis? De captain speelde zijn laatste konijn uit de hoge toverhoed. Via een sluiproute moesten we station zien te bereiken, en de reis voortzetten met de trein. “Heeft Voorschoten wel een station?” vroeg Cor droog, en nadien heb ik niets meer van dit snode plan vernomen. Het liep tegen twaalven toen Albert contact kreeg met de wedstrijdleider. Die stemde ermee in dat de klokken een kwartier later, om 12.15 in werking zouden worden gezet, al hoewel dit waarschijnlijk onverminderd betekende dat we binnen een uur na het officiële aanvangsuur de speelzaal moesten betreden. Een race tegen de klok is hier niet de juiste benaming omdat er geen enkel tempo te bespeuren viel. De heren begonnen al met het formuleren van een protest bij de wedstrijdleider van de KNSB, als de laatste strohalm om een reglementaire 8 – 0 nederlaag en een mislukt seizoen af te wenden. Gedecideerd maakte de ambtenaar in mij korte metten met deze bespiegelingen. Vaste jurisprudentie wijst uit dat de Cor Roeten van deze wereld nimmer bereid zijn tot het tonen van de minste consideratie. Had je er maar rekening mee moeten houden dat een hele snelweg uit de vaart wordt genomen en dat Nederland druk is.

Over dit soort stress situaties zijn bibliotheken vol geschreven. De fase van woede, ontkenning en tot slot die van de verbitterde aanvaarding. Alles passeerde razend snel in de stilstaande auto op de a 44.

Albert bedacht dus een sick joke. Hij stelde voor om Jesper, de enige die achter het bord had plaatsgenomen, op zijn mobiel te bellen. “Jesper, we komen er aan hoor!”. In de ideale versie van de droom verliet hij, juist op het moment dat wij arriveerden, hoogst teleurgesteld het pand. Een reglementaire nul rijker omdat zijn telefoontje achter het bord was afgegaan. “Goh, Jesper, wat jammer nou!”zouden we hem troostend toevoegen.

In de kille werkelijkheid stond Jesper voor het raam meewarig zijn hoofd te schudden toen we het zaaltje van een kerk naderden. Het was bijna 13.00 uur en onze klokken liepen dus al drie kwartier. De Cruijff filosofie werd nog van stal gehaald. “Nu hebben we geen tijd om na te denken over rare varianten” merkte Albert op. Veertig zetten in een uur en een kwartier, zo redenerend was dat zelfs in ons voordeel! Dat geeft de burger moed. De wedstrijd zelf kon natuurlijk nooit zoveel spanning oproepen. Het zag er even naar uit dat het een moeilijke middag zou worden. Eric bleek zich te hebben vergist toen zijn tegenstander de vergiftigde pion smakelijk oppeuzelde. Het bleek, zoals hij dat later bij de Griek omschreef, een verkapt remise aanbod omdat hij de dame wist in te sluiten. Albert hechtte zijn vertrouwen aan een Benoni versie, ooit bedacht door een Duitse schaker met een moeilijke jeugd. Remco heeft het ook gespeeld, en of dat een aanbeveling is, mag de lezer uitmaken. Met spanning wacht ik op de analyse van Albert die een vol stuk achterkwam en net als Cor in de wedstrijd tegen Wageningen begon te keepen als Jashin in zijn beste dagen. Heel listig toonde hij aan dat, de op het eerste gezicht ideaal geposteerde witte dame, zich in een mijnenveld had gewaagd. Zijn opponent, vroeger een getalenteerde jeugdspeler, moest daarbij ook nog worstelen met een onderontwikkelde koningsvleugel en gebrek aan tijd(!) Dat alles werd hem teveel. De 1 ½ - ½ op het schoolbord bleek een keerpunt in de wedstrijd. Onze voorgift in tijd was op geen enkel bord van negatieve betekenis. Natuurlijk moest een aantal spelers zich haasten, maar juist onder zulke omstandigheden blijkt het belang van routine. En daar loopt dit team natuurlijk van over. Uiteindelijk verloor alleen Cor ongelukkig. Na acht zetten had hij een remise aanbod afgeslagen (!) en iets te lang had hij geprobeerd water uit een kei te persen. Daarop miste hij tot overmaat van ramp een remise maker.

Toen de wedstrijd zachtjes leek uit te gaan als een nachtkaars werd mijn aandacht getrokken door een groepje Longsdale hang - groep fassissies. Zij hadden ons al lang in het vizier, maar acteerden of ze dat niet doorhadden. Steeds dichter waagden ze zich bij de speelzaal. Ik mag mij, sinds de jaren in Krommenie, een kenner van hang - groep jongeren noemen en begreep niet waarom werd verzuimd onmiddellijk de politie te alarmeren, met het verzoek het kerkplein eens en voor altijd grondig schoon te vegen. Aanvankelijk maakte het tuig slechts wat dom lawaai, maar dat het daarbij niet zou blijven stond voor mij wel vast. Een enkele tolerante schaakbroeder waagde zich bij het raam om het gespuis daar met academische afstandelijkheid te bestuderen. Omdat ik net in een altijd lastig toreneindspelletje was beland, verkeerde ik niet in de omstandigheden om mijn kennis met de aanwezigen te delen. En ja hoor, daar plofte het eerste projectiel al tegen het raam. Dat maakte mij enigszins nerveus. Het wachten was op de steniging. Een brutale aap perste zijn intens lelijk vertrokken smoelwerk tegen het raam, vlak naast mij, en stak zijn weerzinwekkende tong uit. En dan moet jij, juist op dat moment, de merites van Tg1 of Tg2 onderzoeken. Nog even en over het plein schalde: “Andre Breedveld is de hoer van ZSC Saende!!!”. De eerste schaakwedstrijd zou dan op last van de KNSB worden gestaakt en ik zou plotseling voorpagina nieuws zijn. Woedend stond ik op en onder het roepen van: “Die kop moet eraf” beende ik driftig naar de uitgang. Erik hoorde ik nog iets dramatisch roepen als “Andre, laat toch!!” Het herinnerde hem aan de film “Con Air”, die vrijdagavond was uitgezonden, en waar Nicolas Cage in zijn eentje korte metten maakt met ellendig gespuis. Cor had het later over “De Wrekers”.

Gelukkig realiseerde ik mij tijdig dat een speler van ZSC Saende nooit zijn colbertje uitdoet! Buiten gekomen sprak ik de kleinste van het gezelschap aan. Of ‘ie svp even wilde inbinden. Ik wist mij in de rug gedekt door een horde schakers, met Dennis aan het hoofd, die de koude avondlucht trotseerde.

Nadat een slimmerik de gordijnen had gesloten keerde de rust terug en eindigde de opwindende dag met een 5 – 3 overwinning.
Mijn tegenstander wenste ons veel succes toe: “Word maar kampioen, dan zijn wij tenminste van jullie af”.Wijze woorden. Na het gelijkspel van Kijk Uit, is onze achterstad op de ploeg uit IJmuiden en HSG 2, nog slechts een enkel punt. Het geloof is terug!