Het grote nieuws was afgelopen zaterdag de degradatie van onze eeuwige rivaal uit het derde klasse KNSB. In de glorietijd speelde de Koogse formatie twee seizoenen in de hoofdklasse. In het première jaar moesten de trouwe clubgenoten Peter Holscher en Arno Sprinkhuizen uit opportunistische redenen het veld ruimen voor de externe krachten Max Pam en Tim Krabbé. Peter en Arno hebben de vrije val naar beneden niet afgewacht en zochten hun geluk ergens anders. Door de jaren heen verloor HWP vervolgens nog meer vaste krachten. Enkele namen: Cor van Dongen. Ðmitri Reinderman (die nog een aantal jaren bleef hangen omdat Kees Dekker zijn Chinees na afloop betaalde en de aanschaf van platen vergoedde), Nico Hauwert, en Jan Plukker. Natuurlijk was ook Manuel Bosboom een HWP’er, maar die was al snel vertrokken. Opvallender was nog dat de uiterst getalenteerde Hans ((IM) en Mark Klarenbeek zelfs de lust tot schaken verging.
Toen ik ooit bij HWP ging spelen schreef Marcus Roggeveen in een artikel dat ik was geronseld door de drijvende kracht achter het succes, Ruud van der Linden. Met een Puch brommertje! Dat grapje kwam niet uit de lucht vallen; want HWP oefende opmerkelijk veel aantrekkingskracht uit op de redelijk getalenteerde jongeren uit de wijde omgeving en de gekste geruchten deden de ronde.
Jarenlang was de temperatuur van de onderlinge relatie tot het vriespunt gedaald omdat ons aanstormende talent Cor van Dongen naar Koog aan de Zaan werd gelokt. In de loop van de jaren is het krediet opgedroogd. Met de conclusie dat de club, ondanks de inzet van in het bijzonder Chris de Saegher, geen jeugd voortbrengt die de kar kan trekken is het sportieve verval verklaard. Vijf en dertig jaar geleden heeft HWP onafgebroken in de KNSB gespeeld, maar nu is de club terug in de onderbond, waar het bestaan ooit bescheiden werd begonnen . De opmars werd ingezet met dank aan het tot dan vooraanstaande ZSC (voor de fusie). Een rel tijdens een ledenvergadering veroorzaakte een dramatische sportieve scheuring en enkele topspelers (veelvoudig clubkampioen Bakker en Siebeling) verkozen de lucht van”zes borden uit een pak” in Koog aan de Zaan.
Enkele jaren geleden wist het Witte Paard het vege lijf nog te redden in de tweede klasse KNSB, dankzij een schandalige combine in de laatste ronde met de machtige “HWP lobby” binnen onze club. Een jaar later strafte onze Lieve Heer beide verenigingen hardhandig met degradatie naar de derde klasse KNSB. Zo kende ik Hem weer. En afgelopen zaterdag bleef het Wonder van Boko uit. Er diende gewonnen te worden van KTV. Misschien is ons clublokaal wel te gezellig voor de HWP’ers. In de goede jaren was de Honig kantine het naargeestige thuishonk van de vereniging. Twee grote zalen gedeeld door een enorm kamerscherm, formica tafeltjes, harde stoelen en plastic borden, de geur van vermicelli soep vermengt met de metalen geluiden van de koffie en chocolademelk automaat en de harde vocalen van stoere arbeiders die een broodje kroket bestellen, net op het moment dat jij de zwaarwegende keuze moet maken tussen Tad1 of Tfd1. Zoals Ajax zijn grootste successen boekte in de betonnen pisbak, genaamd het Olympisch Stadion, piekte HWP in haar kille en deprimerende thuishonk, waar ook nog wel eens de verwarming het tijdens strenge winterdagen wilde begeven.
De speling van het grillige noodlot wilde dat uitgerekend routinier Peter Holscher uit Zwaag de stekker uit het KNSB bestaan trok en Chris de Saegher, een der edelste viervoeters, hem daartoe de gelegenheid bood. HWP deed er niet slim aan om Chris, ondanks diens plusscore in de onderlinge ontmoetingen, op bord vier aan de KTV’er te koppelen. Peter, die ten gevolge van een zware val tijdens een fietstocht op weg naar een veteranentoernooi lang in de lappenmand bivakkeerde, verkeert momenteel in bloedvorm, terwijl Chris zijn slechtste seizoen beleeft. Vakkundig klaarde “PAC” het karwei. Er is geheel ten onrechte altijd kritiek geweest op zijn uitstapjes naar verschillende clubs, waaronder ZSC Saende. Waar bemoeit men zich toch mee? Maar ik had hem er dit seizoen maar wat graag bij gehad. Wij beschikken best over een aardige ploeg, maar er is een ernstig gebrek aan de ware winnaars mentaliteit, de wil om door muren heen te breken en ook de liefde voor het spel ontbreekt in steeds ernstigere mate. De interne is helaas, met alle respect voor de koplopers, langzamerhand verworden tot een karikatuur van een competitie, en er ontbreekt de mogelijkheid serieus na te analyseren. Op toernooien zal je niet snel een clubgenoot zal treffen (of het moeten Pim, Henk v.d Eng of Ben zijn, iedereen anders is complete verrassing). En net als het Witte Paard produceren wij geen KNSB talent, omdat de heilige KNSB trainingsmethode (Van Wijgerden / Brunia) wel schaakdiploma’s genereert, maar geen “Begeisterung”. Ik roep dat al vele jaren, laatst nog beknopt op de ledenvergadering, maar Laura en consorten negeren mij consequent, zodat ik als eenzame roepende in de woestijn al bijna ben weggesmolten. Terwijl het laatste goede idee op de club om jeugd schaak te stimuleren van mij afkomstig was (“Adopteer een jeugdlid”). Op de ledenvergadering hoorde ik weer het argument dat ook jongens als Stellwagen, Smeets en L’Ami hun Stappen hebben doorlopen. Dat is geheel zonder betekenis. Zij zijn dermate getalenteerd dat de methode geen beslissende schade kon veroorzaken, laat staan dat je hen als voorbeeld mag opvoeren.. Beter gezegd: ondanks de foute aanpak zijn deze wonderkinderen boven komen drijven en wilden zij vervolgens investeren in schaken. Een methode bewijst zich slechts als gebrekkige talenten toch iets opsteken.
Remco en Huib hebben bijvoorbeeld al vijfentwintig jaar profijt van openingen die ik hen in enkele verloren minuten leerde. Gediplomeerden zoeken bij een klein regenbuitje op vrijdagavond liever hun heil op Internet en in plaats de Breyer of de Najdorf te bestuderen spelen zij “verstoppertje” op de parkeerplaats. Te vrezen valt dus dat wij op deze manier op korte termijn HWP achterna gaan, als we hardleers blijven doormodderen.
De teleurstellende vierde plek in de derde klasse KNSB, mag niet genegeerd worden. Niet spelen bijvoorbeeld mag ook niet langer beloond worden. Het is zot dat ik, toch een van de topscoorders, een bord zakte terwijl Eric Bark, met een dramatisch slechte score en geen partij interne, een abonnement heeft op bord 3 of als hij wil op bord 1.Zoals Donner ooit riep: “Ik beveel de tucht!”. Ook wij vallen terug. Voor je het weet ben je ook weer de terug bij “af”, en tot grote vreugde van onze ambitieuze jeugd weer de speeltuinvereniging in de Oostzijde.
Aan de bar gonsde het zaterdag van de fusieplannen (HWP – ZSC Saende). Een bekende Paarder zei tegen mij: “We hadden natuurlijk al lang moeten samengaan”. De zonde komt hier onmiddellijk de val. Dit is niet het tijdstip voor een fusie. HWP zit sportief in het slop en wij zelf zijn ook aardig gemankeerd in vergelijking met andere tijden. Zowel voor HWP als ZSC Saende is er veel werk aan de winkel. Pas als we beiden de wonden hebben gelikt en weer op krachten zijn is een fusie m.i bespreekbaar.